Feliz navidad!

Lieve mensen,

op deze weg wil ik jullie een zalig kerstfeest wensen. Hopelijk kunnen jullie deze dag even gezellig doorbrengen als ik hier. Ondanks het kwik hier alsmaar meer stijgt, kwam er vandaag op het strand een soort van kerstemming op. Net op tijd dan... oeef

Dikke kerstknuffel vanuit het warme Peru, waar ze in mijn ogen RODE kerst vieren...

Kerst op zijn Peruaans...

Chocolatada en koetbullar

Hola gente alli en Belgica,

ik moet jullie per se van mijn leuk weekendje vertellen, dat ik samen met mijn familie en AFS doorgebracht heb. Vrijdag ochtend was ik van plan zoals gewoonlijk naar de Pastelerialessen te gaan. Toen we de uni echter binnenliepen vertelden ons de portiers dat de curusu al afgelopen was.. deze boodschap betekende het officiele begin van onze vakantie. Whoehoe! Daar er geen rede was om  binnen de schoolmuren te blijven, begaf ik me samen met Ausa naar het Tumpis, een stadionachtig gebouw waar grotere optredens plaatsvinden. We gingen er kijken naar een  concurso de Marinera, waar trouwens twee van onze AFSers deelnamen. Het was leuk de koppels te zien dansen. Vooral toen Bego en Teo hun beurt achter de rug hadden konden we onze fierheid amper in grenzen houden.

Peruaanse Marinera, een sensuele volksdans


http://www.youtube.com/watch?v=9_SLznIYHp0

 Later die dag was ik bij Franziska thuis om een beetje te kletsen. Heel spontaan besloten we om s avonds naar het Malajos, een hippe discotheek hier, te gaan. Ik ging naarhuis om me klaartemaken voor een avondje uit. Nadien ging ik naar Tumbes om Peruaanse vrienden op te halen, die eveneens naar het feestje gingen. Voor we de discotheek binnengingen, paseerden we een karaokebar waar we ons een tijde amuseerden. Al bij al was het een zeer vermoeiende maar leuke avond of beter gezegd nacht gezien we tegen 2 uur terugkeerden naar Puyango.

Zaterdagochtend stond ik vroeg op om naar de chocolatada van AFS te gaan. Dit jaar werkte de organisatie samen met het colegio Perpetto Soccoro. Onze taak was de kinderanimatie. We dansten en zongen kerstliedjes bij 30 grade in de knalle zon- zeeer kerstelijk moet ik zeggen.

Ik terwijl ik de kindjes een zalig kerstfeest wens in het Nederlands.

Tegen de middag ging ik snel naarhuis om lekkere aji de gallina te eten en daarna hielp ik mijn mama om hamburgers klaar te maken voor de chocolatada van haar werk. Chocolatadas noemt men hier trouwens de feestjes die organiseert worden voor kerst hetzij voor arme kindjes van het platte land of gewoon onder welgesteldere families om de kinderen een plezier te doen en gezinnen samen te brengen.
We vierden in het huis van een colega van mijn gastmama, op het platte land. Eerst werden overveel snoepjes verdeeld, daarna zette een clown onze lachspieren in gang. De kinderen moest een danspartij voorstellen, terwijl ik later voor een ander spel uit het publiek gehaald werd. Nu gaan de mamas spelen... waarop ik zei dat ik nog geen mama ben. No pero una mamacita... er was geen kans om de schaamte te ontsnappen zo moest ik dansen voor alle mensen, inclusief mijn neef die me superhard uitlachte. Ahh a propo neef. Sinds vorige week ga ik minstens 3 keer per week lopen dankzij mijn neef die met mij meegaat ter motivatie. En dat om 5 uur sochtens..  wat de Peruaanse lucht tog allenaal teweeg brengt.
Vandaag was een rustigere dag. Ik stond laat op aangezien ik vrij moe was van de voorbije dagen. Toen ik wakker werd stond mijn ontbijt al op het tafel. Samen met mijn mama en zusje aten we lekkere tonijn met gebakken bananen, daarbij kreeg ik te en chocolademelk geserveerd- een zeer zondags ontbijt!
Tegen de middag ging ik samen met mijn  familie en Teo naar mijn grootvader in Tumbes. Daar hielpen we even de nieuwe bureau van mijn mama in te richten. Na het verrichte werk gingen Teo en ik naar de markt in Tumbes om de ingredienten voor het middageten te kopen. Op het menu stond vandaag namelijk Kotbulla , het Zweedse nationaalgerecht, dat we voor onze families klaargemaakt hebben. Ik moet toegeven dat we een goed team waren, want het middageten zonder rijst kon zelfs bij de kritische Peruantjes scoren. Jeuuuj! Op naar volgend weekend en Beglische keuken...

Zweedse kotbullar , njammie que rico!

Na de afwas ging ik bier met Inka Cola drinken met mijn twee schoonheden, mijn papa en twee vrienden van hem. We babbelden over cultuur en over de Peruaanse mannen, die in mijn ogen nog steeds zeer irriterend zijn haha. Wat krijg je hier tog respect voor de Belgische jongens man man.. Het was een zeer leuk gesprek en een verfrissend biertje. Salud!
Binnen dit en een uurtje ga ik nog naar Paranormal Activity zien met mijn buurman en kookmaat Teo... of ik daarna ga slapen of beter gezegd of ik morgen ga opstaan om te lopen vertel ik jullie de volgende keer...
Tot dan,
Cuidanse mucho ,

Marusch X

PS. Dankzij mijn papa kon ik de titel van mijn lievelingsliedje vinden, dat ik nu met jullie moet delen. Deze muziekstijl noemt trouwens Cumbia en wordt hier vaak gedanst.
 http://www.youtube.com/watch?v=gsok9rKV7oE

Emberazada o no ...

Niet voor gevoelige kijkers! Resultaat na 3 maanden Peru... xD 

Impressies Morropon

http://www.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fwww.dropbox.com%2Fsh%2Fw0lxswn68jlhf1h%2Fm7cp5sJ9vK%2FNew%2520folder%2FNew%2520folder%2FPeru%2FNew%2520folder&h=LAQEuUK5B

Wind of change

Eindelijk lieve  bloglezers,

met dit bericht geef ik na lange tijd weer eens een levensteken van mij. In eerste instantie wil ik even zeggen dat de stilte niets slechts te betekenen had. Alles gaat goed met mij! Het ding is dat er veel veranderd is hier in mijn Peruaanse leventje. Daar het namelijk niet zo goed klikte met mijn eerste gastfamilie besloot ik na veel nadenken van gezin te wisselen. Dankzij het begrip en de medewerking van AFS kon er snel een nieuw thuis voor mij gevonden worden. Op 21 november verliet ik Tumbes met enerzijds pijn in het hart, ik heb namelijk 7 schatten van kindjes moeten achterlaten.. anderzijds vol van nieuwsgierigheid van wat me in Puyango te wachten staat. Sinds 2 weken leef ik nu met mijn nieuwe familieleden... mijn mama Foirella met haar dochtertje Maria Fernanda van 4 jaar. Een papa heb ik helaas maar 3 keer in de week, wanneer de exvriend van mijn mama langskomt om zijn dochtertje te bezoeken. Ondanks mijn ouders gescheiden zijn komen ze zeer goed en harmonisch overelkaar wat me dan tog op een of andere manier het gevoel geeft in een klassieke familie terecht gekomen te zijn. Overdag vergezelt ons ook nog onze huismeid Ines. Ze komt om 7 uur smorgens en blijft tot de late namiddag om een handje bij te steken bij het huishouden. Ik ben nu al stiekem een plan aan het uitstippelen om haar in mijn valise mee te nemen, aangezien ze overheerlijk eten klaarmaakt.
Het verschil tussen beide gezinnen is immens, het is werkelijk zeer interessant twee Peruaanse levenstijlen met elkaar te kunnen vergelijken. Terwijl ik een tijdje geleden de afwas deed en mijn kledij met de hand waste, mag ik nu niet eens mijn bord naar de keuken dragen. Mijn gastmama zei dat dit de taak van de huismeid is en dat ik haar werk afneem , indien ik meehelpt. Hoe ik al zei,ik ben hier nog maar even maar ik heb nu echt het gevoel van thuis te komen na een dagje uit. Toevallig woont Teodor, de Zweedse AFSer 2 sekonden van mijn deur. Mijn gastmama vindt hem ook superaardig, daarom brengen we de namiddagen nu vaak samen door, zoals dat hoort onder AFS'buren. We praten veel over culturen en hij bewerkt mijn gebreek aan filmkennis. Zo hebben we overlaats nog Forrest Gump gezien, een echte aanrader. Pff, de tijd vliegt echt voorbij... morgen ben ik al 3 maanden in Peru. Nu december begonnen is, staat kerstmis voor de deur. Mijn apartementje is al rijk versierd en ook op de markt kan je al valse kerstbomen verkrijgen. Ondanks deze gegevens wil het kerstgevoel maar niet komen. Volgens mij is de hitte oorzaak van dit gevoel. De zomer doet stilaan zijn intrede en dat voelt men. Je komt nog maar net vanuit de douche en je zou je alweer kunnen afspoelen.  Geen wonder dat het strand meer of min onze tweede living genoemd wordt. We zijn er weekelijks om afkoeling te zoeken in de zee.
Ik heb zoveel beleefd de afgelopen tijd. De echte ervaring lijkt steeds intenser te worden. Dankzij mijn dagboek dat ik nog steeds dagelijks update, kan ik onderaan enkel highlights van de vorige maand voor jullie opsommen.

10 nov
uitstap naar mooiste strand van Zuid Amerika, Mancora! Activiteit: organisatie Planeta Oceano ondersteunen bij propermaken van het strand + vrije tijd om het paradijs te verkennen

21 nov
verhuis Tumbes- Puyango met zeer dubbel gevoel

23 nov
met Teo, Ausa en Lukas gaan eten in de Si Senor, daarna gaan chillen bij Peruaanse vrienden met gitaar en muziek

24 nov
Naar Ecuador  geweest met mijn nieuwe buurvrouw en Teo's gezin.

25 nov
Dagje strand in Zorritos

1ste dec
Chocolatada, kerstfeestje voor armere kindjes, bijgewoond met mijn familie
Wereldsaidsdag, demonstratie in het centrum van Tumbes, mensen informeren over HIV..
Doop van mijn nichtje+ nieuwe familieleden leren kennen +overheerlijk Peruaans eten

2 dec
Verjaardag van mijn allerliefste zus
Dagje La cruz, waar we nog een Holander uit Utrecht ontmoet hebben... reisverhalen uitgewisseld!

Voila,
Tot de volgende keer, deze keer iets sneller...
Saludos de Puyango,
Marusch- zo noemt mij nieuwe familie mij hehe
X

https://www.dropbox.com/home#!/home/Public/New%20folder/New%20folder/Peru/New%20folder

Piura- cause you're hot and you're cold!

Hallo iedereen, 
 het is weeral veel te lang geleden dat ik iets heb laten weten. Shame on me! Verklaring voor de stilte op mijn blog was mijn reis naar Piura, een stad 5 h zuidelijker dan Tumbes. De andere weersomstandigheden waren fel te voelen. Overdag tropisch warm en tegen de late avond siberische winter- het weer is hier nog al wat. Vorige week zaterdag zijn we dus vertrokken richting Piura in een zeer comortabele bus. Tijdens de rit werden we van het slapen afgehouden door een verkooplui die zijn producte trachte te verkopen. Het was echt megairritant: om de 10 min kreeg je medicijnen in je hand gedrukt om door te geven en voortdurend moest je naar posters van rokerslongen of beschadigde lever staren. Gezondheid! Na de overleerrijke uren kwamen we aan in het gezellige apartementje van tia Rosio, de zus van mijn gastmama ,die er samen met haar dochter Adriana leeft. Na een lekker middagmaal ging ik met mijn oudste gastzus naar de universiteit om de jaarlijkse Olympiadestoet bij te wonen. Elke richting heeft namelijk de opdracht een wagen te versieren volgens een bepaald thema. De richting Empresas van Valeria bijvoorbeeld had een wagen helemaal in Italiaanse stijl versierd. Hun pluspunt was de Miss Peru, die figureerde als Italiaanse diva.




 Na de stoet heb ik een inkomskaart gekregen om ook de danswedstrijd te kunnen zien, wat echt de moeite was. Uiteindelijk had de wagen van de richting ingenieros gewonnen, volgens mij ook terecht. Mijn zus was ook zeer blij over de eerste plaats bij het dansen. Moe maar blij gingen we die koude nacht terug naar het apartementje in de dierenartstenwijk van Piura.



 De volgende ochtend had ik voor het eerst na een dikke maand eens een andr ontbijt: tamal met een vleesgebakje en melk in plaats van een droog broodje met warme melk (als er nog is). De eerste dag was vrij rustig omdat de andere tante uit Tumbes met haar echtgenoot en 2 kinderen ook nog naar de stad afgezakt waren. We zaten gezellig binnen en hebben gekletst over God en de wereld. Tegen de late avond gingen we naar de Open Plaza, een groot shoppingcentrum in het centrum, een beetje te vegelijken met Wijnegem. We gingen samen met tio Eduardo naar de film te gaan: Taken 2- echt een aanrader by the way! Terug thuis heeft mijn nonkel nog noedels met vleesworst en melk als saus klaargemaakt. Beetje vreemd , maar tog wel lekker op een manier vooral omdat het eens rijstloos eten was. Maandag hebben we de namiddag doorgebracht in Club Grau, een soort van sportterrein waar je kan zwemmen en sport zoals tennis beoefenen. Het dee echt eens deugd op sportiewf vlak nog eens aan mijn grenzen te gaan. In Tumbes is fitness en beweging blijkbaar een onbekend begrip. Diezelfde dag heb ik voor het eerst kippenpoot geproefd en ik moet zeggen dat het te eten valt. De structuur is gelantineachtig en de smaak relatief neutraal. Njamie!



 De overige dagen heb ik benut om de toerist uit te hangen. Samen met mijn zusjes en nichtjes zijn we de Plaza de Armas, het Grau museum ( Grau was een belangrijke strijder in de oorlog met Chile, verder werd hij de soldaat der moeders genoemd omdat hij ervoor zorgde dat de lichamen van overledenen terug naarhuis gebracht werden) en het centrum gaan verkennen. 




Verrassenderwijze sprak de taxichauffeur die ons naar de voorgaande plaatsen voerde Duits " Ich rauche Pfeife" - wat je niet alles tegenkomt in Peru he. Woensdag ben ik met een andere zus van mijn mama en haar man John spontaan naar Colan gereden, een andere stad in de provincie Piura , bij het strand. We gingen er kijken naar een terrein dat het gezin gekocht had als buitenverblijf in de zomer. In de auto onderweg speelde grappigerwijs 99 Luftballons op de radio- en dan de mensen die meezingen zonder er een fluit van te verstaan. Geweldig! S'avond ben ik met de vriendengroep van Valeria een lekkere kipbrochette gaan eten op straat in de wijk Miraflores. Daar heb ik ook voor het eerst bier met Inka Kola gedronken- een vreemde mix met frisse smaak.  Bovendien heb ik tijdens mijn verblijf nog eens landgenoten kunnen ontmoeten. Het deed echt deugd nog eens Nederlands te kunnen praten ookal met half spraakgebrek.




 Na 2 maand Spaans is communiceren in een andere taal al echt een gewonte geworden. Maar we hebben ons geamuseerd bij een goede drink in de Starbucks en bij het pingpongen in het huis van de AFSer Rasmus uit Denemarken.  De laatste dag in Piura heb ik een openluchtmis bijgewoond met mijn gezin en de Catacaos gezien. Een oord 12 km van het centrum waar ze typische handenarbeid en juwelen verkopen langs het straat. De hoeveelheid en al de kleurtjes waren vrij impressionant. Ik wil zeker terug gaan voor ik naar België ga om een of ander souveniertje te kopen.




 Bon , over het algemeen heb ik een zeer goed beeld van de stad kunnen vormen. Het weer is er misschien iets aangenamer omdat de hitte minder drukkend is, maar over het algemeen ben ik superblij met mijn lovely Tumbes. Na een leuke week kwamen we zondagavond om half 12 terug aan in het vertrouwde Tumbes, net op tijd om maandag terug naar de universiteit te gaan. 
Voila, bij deze verontschuldig ik mijn voor mijn Nederlands , dat steeds meer Spaanse vormen aanneemt.Wie heeft er vanaf juli tijd voor bijles moedertaal? 

Groetjes,
Maroussia XxX

PS: Foto's Piura :https://www.dropbox.com/sh/w0lxswn68jlhf1h/m7cp5sJ9vK/New%20folder/New%20folder/Peru/New%20folder

Viviendo una vida peruana..

Hola lieve bloglezertjes,

Het is weer veel te lang gelden dat ik mijn belvenissen hier heb neergeschreven. Dit komt omdat ik als maar drukker aan het worden ben. De laatste weken hadden we veel activiteiten met AFS en ook een en ander te feestje in de familie. Op 30 september bijvoorbeeld verjaarde mijn opa “papetito”. Daar het een ronde verjaardag was , namelijk 80 jaar, reisde heel de familie van Piura en Lima naar Tumbes. Het was zeer spannend kennis te maken met de overige familieleden. We zaten gezellig samen , hebben gebabbeld en zoals altijd veel en overlekker gegeten. Tegen de late namiddag was er dan een verassing: de dochters hadden een muziekgroep geregeld die kwam optreden. De Mariachies, welke een mix van Peruaanse en Mexicaanse liedjes hadden gebracht. Het ging echt los, iedereen stond recht en begon te dansen. De volgende ochtend was ik een beetje moe, gezien ik de avond voordien vrij lang was wakker gebleven om iedereen nog te kunnen uitwuifen. Na het middageten vroeg een tante uit Lima, die een week gebleven was,  of ik zin had om mee te gaan naar de Ecuadoriaanse grens. Natuurlijk nam ik deze uitnodiging zonder enig aarzelen aan. En het was de moeite. Ik vind dat vrouwtje zo schattig omdat ze van character zo als mijn oma is en dat voelde leuk, zo herinnerd te worden. In het stadje waren overal marktkraampjes met maar liefst alles wat een mens kan wensen, (behalve lekkere opa-frietjes, chocolade of een lekkere Schnitzel- ahh soms snack je zo hard naar de goede oude Belgische keuken). We liepen gezellig rond, dronken het nationale drankje van Ecuador, wat in de verste verte niet kan tippen aan onze Inka Cola, tot mijn gastzus plotseling een beetje paniek kreeg. Ik snapte niet goed wat er aan de hand was tot ik een aantal meter verder een groot bord zag hangen met daarop: Bienvenida en Peru. Oeepss, we hadden per ongeluk de grens overgestoken en nu zaten we dus op Ecudoriaans grondgebied, wat hier vooral voor buitenlanders voor problemen kan zorgen ivm de verblijfsvergunning. Nu was het dus de kunst Peru terug binnen te geraken zonder de migratiepolitie te passeren. En ik kan jullie verzekeren dat dit als blanke persoon met blauwe ogen hier niet de gemakkelijkste opdracht is. Jaja, ik had het wel even warm, maar gelukkig was het ons gelukt. S’avonds die dag had ik dan nog danslessen met AFS. Op 31 oktober wordt hier namelijk het feest van de Creoolse muziek gevierd. Overal is er muziek en er wordt veel gedanst. Wij met onze groep zullen een traditionele  dans van het Amazonewoud  en een modern dans op muziek van Gutavo Lima presenteren. Verder heb ik als maar minder tijd lijkt het- mijn agenda is de meeste dagen van de week uitgeboekt omdat ik me ondertussen al zelfstandiger kan bewegen in de stad. Oh, bovendien heb ik vorige week donderdag de eerste keer iets moeten voorlezen op de universiteit. De leerstof ging net over uitspraak en de leraar vond het gepast om de ultieme teste te doen. Peruaan tegen Belg- wie leest beter ? Jaa, ik moet toegeven- mijn klaskameraad was vast overtuigender, MAAR ik kreeg ook lof en dat doet altijd deugd! Na de tog wel zware schooldag (maar liefst 30 min les op donderdag) ben ik met andere AFS’ers op de Plaza Bolognesi gaan chillen met de lekkerste chocoladekoekjes del mundo: Tentacion doble chocolate- gewoon hemels! Overlaatst kon de vrouw die de was doet ook niet komen, zodus moest ik zelf mijn handen in de zeep steken. Het was echt superleuk, aangezien ik nog nooit voordien met de hand gewassen had. Volgens mij heb ik het wel goed gedaan, de kleren waren weer lekker fris en alles past NOG. Nog, want amai- ik denk dat wij als uitwisselingstudenten liever geen weegschaal tegen komen. Er wordt zoveel gegeten en het ergste is na het middagmaal heb ik nog steeds trek.Ik vond het echt superaar, maar ondertussen heb ik in mijn AFS gids gelezen dat dit een reactie kan zijn op de nieuwe eetgewoontes , die we aan het aannemen zijn. Hmm, raar maar het kan best want ik ben niet de enigste die heel de dag zou kunnen eten.

 

https://www.dropbox.com/sh/w0lxswn68jlhf1h/tKSqR4XCu0

Zondag heb ik voor het eerst ook een familieuitstap gehad naar het platte land (el campo). We zijn langs de vele bananeplantages gereden richting riviermonding, waar we in helder zaligwarm water gestapt zijn. Alhoewel ik veel armoede kon waarnemen langs de straten was ons middageten een deftige schotel met rijst, papas a la huancaina en eend. Het had gesmaakt, maar ik voelde mee wel een beetje slecht wanneer ik aan de mensen dacht die s’avonds misschien enkel een stuk brood op hun bord vinden! Thuis had de oma me ook nog uitgenodigd op een gezellige babble met een kopje thee en toastbroodjes. Het was een zeer fijne dag in vergelijking met de minder fijne nacht die volgde. Als de Peruanen iets kunnen dan is het feesten en dat voor eender welke rede,zoals  voor het x-jarige bestaan van een straat , Bijvoorbeeld de straat vlak achter ons huis, met luide muziek en geschreeuw van straathandelaars tot 5 uur snachts. Ja, slaapwel he… niet dus! Maandag was een rustige dag. Er was geen les omdat 8 oktober hier een feestdag is, waar men het einde van de oorlog met Chile herdenkt. Verder ben ik hier vrij aktiv he. Op een aantal namiddagen geef ik Engelse les aan mensen van mijn universiteit. Ik help mijn zusjes en nichtjes vaak bij het huiswerk, wat voor mezelf ook vaak heel leerzam kan zijn. Ook was ik nog in het stad met mijn nichtje Fernando, om een verjaardagscadeautje te zoeken voor mijn gastmama die op 15 oktober verjaart. Zo, bij deze ga ik mijn blogbericht ook afronden anders wordt het weer veel te lang. De komende week zal het stilletjes worden mijnerzijds omdat ik voor een week Piura ga verkennen.  Ik kijk er al superhard naar uit omdat er blijkbaar meer te doen is dan hier in mijn geliefd Tumbes EN omdat ik de gelegenheid heb om Belgen te ontmoeten van AFS, die er wonen.  Het is keilief van mijn familie dat ze me menemen om andere steden te kunnen ontdekken. Maar dat is niets he, zeggen ze- de busrit duurt MAAR 5 uur. Ahh, ik moet nog steeds lachen omdat de mensen hier een ander besef hebben van afstanden. Maar bon, als ik er maar geen reisziekte van krijg- of heb ik die al?

Dikke knuffel uit Tumbes,

Maru

Pasteleria -la segunda!

Na een zeer spontane sleepingover bij tante Chary in Puyango inclusief lekker eten van de Polleria (restaurant waar ze enkel kip aanbieden) ging ik richting universiteit. Ik had supergoed geslapen en was overgelukkig toen ik wakker werd met het liedje " Careless whisper", dat elke ochtend in de straten van Puyango weeklinkt. ( ik hou echt van die momenten, waarop je hier bekende liedjes hoort). Vandaag stonden limoencake en brownies op het lijstje. De recepten vinden jullie onderaan. Que te salgas bien, cuando intentas! 

Brownies

Ingrediënten: 
- 250 g noten (volgens goesting)
- 2 pakjes schokolade / 2 grote repen
- 250 g suiker
- 250 g bloem
- 6 eieren
- 200 ml melk 

Bereidingswijze:
1. de eieren klutsen en flink roeren
2. 250 g suiker toevoegen
3. de boteren en de chocolade laten smelten en mengen
4. de eiermassa bij de gesmolten chocolade geven 
5. bloem toevoegen en alles goed roeren
6. melk erbij gieten 
7. massa in een bakvorm gieten en met de gemalen notjes bedekken

Tip! Wie een hevigere chocoladensmaak prefereert, kan een beetje kakoa toevoegen aan de deeg. 

Queque de limón 

Ingrediënten: 
- 12 eieren
- sap van 12 limoenen
- 15 vanillekoekjes
- 400 g suiker
- 250 g boter
- 600 ml gecondenseerde melk 

Bereidingswijze:
1. de vanillekoekjes verpletten en tot een fijne structuur verwerken
2. eigeel en eiwit van elkaar splitsen
3. limoenen uitpersen
4. vanillekoekjes, boter en samen met een eigeel tot een massa kneden
5. Het geheel in een ingevette bakvorm duwen
6. limoensap, melk eigeel een beetje opkloppen en over de deeg gieten
7.eiwit stijf kloppen en suiker beetje bij beetje toevoegen
8. eiwitschuim eveneens over de deeg gieten
9. Het geheel voor ongeveer 20 min in de oven bij175 C

Getting used to it...

Hola mochachos y mochachas,

Wat is eigenlijk cultuur? Wel goede vraag- nog nooit bij stilgestaan. Tot misschien voor een maand toen andere denkwijzen, reacties en handelingen intrede deden in mijn vertrouwde leefwereld. De cultuurschock ging niet ongemerkt aan mij voorbij. Aan enkele gewoontes heb ik me al goed aangepast, terwijl andere gebruiken eerder minder gemakkelijk omzetbaar zijn. Onderaan alvast een lijstje met zogenaamde "red flags" ( andere Länder, andere Sitten). Wat van groot belang is bij sommige veranderingen , is vragen stellen. Want alleen als je weet waarom een bepaald gebruik gehanteert wordt, kan je het met respect en begrip toepassen.

* De Peruanen zijn erg extraverte mensen. Iedereen spreekt je zomaar aan is dat nu op straat, in de taxi's of op de universiteit. Ze behandelen meteen alsof je al jaren tot hun kennisen hoort en vragen je meteen na het eerste gesprek mee uit, wanneer ze ergens naartoe gaan.

* Op de universiteit wordt supervaak getrackteerd op een drankje of een dessertje. En dat is de cultuur, want in Peru is het de gang van zake mensen met wie je op stap bent op hun gemak te stellen, vooral de meisjes dan.

* Geloof wordt erg groot geschreven in het hele land. Zelfs het straatbeeld getuigt van deze godsovertuiging. Veel voertuigen dragen opschriften zoals "Dios es amor", " Jesus es vida". Bovendien maken vele Peruanen een kruisteken bij het passeren van een kerk. - Mijn familie is ook gelovig, maar het practiceren ervan houdt zich in grenzen. Tot nu toe woonde ik een keer ee mis bij op het colegio van mijn middeste zus en nam ik uit respect deel aan een bisritueel van mijn grootmoeder.

* Er leven ontelbaar veel zwerfhonden in Tumbes. Vooral in de armere wijken, tref je er veel aan. In de hoofdstad nam ik hetzelfde waar met het verschil dat de honden hier in Tumbes in levende vorm op straat leven. Door het drukke verkeer in Lima gebeurt het namelijk vaak dat de honden aangereden worden... wat niet echt voor schone beelden zorgt.

* De Peruanen houden van eten. Het is een echte dagactiviteit die met heel de familie gehouden wordt. Hoe meer, hoe beter. S'morgens wordt er een glas melk met 3 kg suiker gedronken. Af en toe is er kaas voor bij het brood, de andere dagen wordt er ei met natte hotdogworsten geserveerd. Het middageten is quasi altijd het zelfde. Rijst, rijst rijst en rijst. Jaja. de Peruanen eten rijst en kip every single day of their life! En verheug je vooral niet te vroeg als ze eens zeggen dat ze vandaag Spaghetti eten, want wat vindt je onder je noedels ? Tatataaa, witte korrels hmm? Ze combineren de hoofdschoten vaak met koude patatjes of noodels. Groenten worden enkel gebruik voor de smaak, maar belanden niet echt op het bord. Enkel witte bonen dan en heel af en toe een soort van graanpap. Het fruitsap wordt warm gedronken en is vaak van vruchten waarvan ik nog nooit in mijn leven gehoord heb. S'avonds wordt er meestal een eitje gegeten, met of zonder brood naargelang de voorraad strekt voor heel het gezin.

* Het verkeer is hier superlawaaierig. Het is onmogelijk langer dan 7 uur te slapen omdat het getuut elke muur doordringt. Iedereen rijdt een beetje volgens zijn eigen verkeersregels en tog blijkt er een soort van systeem te zijn. Het meest populaire vervoersmiddel is de mototaxi. Een soort van bromfiets met een wagentje achter, waar je als passagier inzit. Je zet je gewoon aan de straatrand en wacht tot iemand je oppikt ( na maximum 1 minuut is er altijd iemand). Voor 1 sol (30 cent) kom je dan na elke gewenste plaats in de stad. Dat is nu tog is iets goed, niet? Verder bestaan er nog collectivo's, taxi's zoals wij ze kennen. Ze zijn iets veiliger, wanneer je je met een tas of rugzak verplaats omdat ze gesloten zijn. De gordels zijn enkel decoratie en met het aantal plaatsen in de wagens nemen ze ook niet zo nauw. In een collectivo met 5 plaatsen kan je wel een met 9 man in ( of je dan vreemde mensen op je schoot hebt of niet he, who cares?)

* De Peruaanse mannen zijn echte macho's. Wanneer je als buitenlander door de straten loopt, krijg je massaal aandacht. Er wordt gefluit,geluchtkust en gestaard. Vele chauffeurs willen dat je met hun auto meerijdt, wat je dan dus zeker NIET moet doen. Verder spreken ze je ook rechtstreeks aan of roepen ze je achterna ( gringaa ( blanke), que bonitos ojos, guapaa). Deze opmerkingen negeer je best.

* Op de universiteit heerst 0.0 discipline. Alles kan en alles mag. Elke dag dezelfde vraag: Zou er les zijn of niet? Heeft de leraar zin of niet? Ga ik naar school of is het te warm en gaat er niet onderwezen worden? Dat wordt wel nog schrikken wanneer ik de eerste stappen zet in het hoger onderwijs in België!

* Het drinkwater heeft een rare algen/javelsmaak.

* Het watergebruik is hier gelimiteerd. Veel gezinnen hebben enkel 2 u s'ochtens, s'middags ens'avonds water. Ook ik moest mij de laatste weken met een emmer en ijskoud water wassen, aangezien er iets mis was met de waterleiding.

* Het WC- papier wordt hier wegens verstoppingsgevaar in de vuilbak gegooid, niet in het toilet zoals wij het kennen. Bovendien moet je altijd WC op zak hebben , omdat op school en op openbare toiletten( als je die vindt) geen papier voorzien is.

* Peruanen maken veel plannen en beloftes, die vaak niet waargemaakt worden. Dit kan soms zeer irritant zijn, maar het is onderdeel van de cultuur.

* Wanneer men verjaart wordt men met het hoofd in de taart geduwd en moet men er een stukje uitbijten als een soort van voorproefertje.

Voila, zover mijn eerste waarnemingen. Welke gebruiken zouden jullie overnemen? En aan wat zouden jullie nooit kunnen wennen ?

Hasta la proxima,
Maru

Que rico, lekker, njamiie

Hola pata's ( bijnaam voor vrienden),

vandaag heb ik de eerste lessen Pasteleria bijgewoond. We hebben superlekkere dessertjes klaargemaakt namelijk: Pionono en Queque de queso. Onderaan schrijf ik de recepten en de bereidingswijze van deze lekkernijen op, zodat jullie, indien gewenst, een stukje Peruaanse zoetigheid in huis kunnen halen. Veel backplezier!


Pionono (lichte deegrol met dulce de leche vulling)

Ingrediënten
- 12 eieren
- 250 g bloem
- 300 g suiker
- zakje van 25 g backpoeder
- vanille-extract ( genoeg!)
150 g chuño ( ik denk dat men het in België kan vinden = bloem van mais)
1 kg dulce de leche ( eventueel van het merk Nestle in België?- anders zelfgemaakt)
indien gewenst: poedersuiker en fruit ter versiering

Bereidingswijze:
1. Eigeel en eiwit van elkaar scheiden
2. Bloem en maisbloem met backpoeder in een kom mengen
3. Eiwit stijfkloppen en beetje bij beetje de suiker toevoegen
4. Eigeel onder de gesuikerde massa geven en flink opkloppen
5. Massa mengen met bloemmengsel en roeren
6. Vanille-extract erbij doen ( mag gerust veel zijn)
7. Op een grote bakplaat 25 min laten bakken bij 180 C
8. Deeg uit de vorm halen en op een handdoek leggen.
9. Het geheel met de dulce de leche pasta insmeren
10. De handdoek voorzichtig oprollen tot men een deegrol krijgt
11. Naargelang de voorkeur met poedersuiker en fruit afwerken

2. Queque de queso (Peruaanse kaastaart)

Ingrediënten:
- 4soeplepels gecondenseerde melk
- 2 eidooiers
- 250 g boter
- 500 g vanillekoekjes (zandkoekjes best)

Voor de kaascreme
- 300 g Philadeplhia
- 400 g room
- 1 pakje gelantine zonder smaak
- 2 lepels gecondenseerde melk

Bereidingswijze:
1. Vanillekoekjes tot een bloemachtige structuur verwerken ( fijn maken)
2. Boter in kleine stukjes snijden en bij de koekjes geven
3. Mengsel tot een massa kneden
4. De gecondenseerde melk (2 lepels) en de eierdooiers erbij doen
5. Deeg in een backvorm duwen, als bodem
6. Deeg 20 min bij 180 C laten bakken
7. Daarna voor de creme de platte kaas met de room en 2 lepels gecondenseerde melk mengen
8. Goed roeren en daarna de opgeloste gelantine toevoegen
9. De kaasmassa in de backvorm met deeg gieten
10. Geheel laten afkoelen

BUEN PROVECHO !

Viva la noche, viva la fiesta !

Hola a todos,

ik heb weer enkele drukke, verrijkende dagen achter de rug, dus ik dacht ik breng jullie weer even op de hoogte van mijn Peruaanse leventje. In mijn vorig bericht deelde ik mee dat we het weekend gedeeltelijk aan zee zouden doorbrengen. Deze planen werden helaas uitgesteld wegens een aardbevingsalarm. Twee Russische vrouwen hadden voor vrijdag een zware aardbeving met een magnitude van 8.5 op de schaal van Richter voorspeld. Heel Peru stond op zijn kop. Het was niet de leukste week omdat men niet wist wie of wat men moest geloven. De wetenschappers die menen dat een sismische beweging niet voorspelbaar is of twee Russiche gekken, die heel de boel op stelten zetten. Ik kan jullie verzekeren dat het bang afwachten was. En toen mijn gezin vrijdag ochtend begon over een rugzak met de noodzakelijkste dingen voor in het geval van nood, stond ik helemaal onder stroom. Iedereen zat beneden te wachten en bij elke kleine trilling, was het door een vrachtwagen of iemand die tegen de kast liep, schrokken we. Wat was me dat voor een dag! Gelukkig bleef de aarde rustig. Verder die dag hadden we nog een kleine bijeenkomst met AFS. We besproken onze eerste uitstap en enkele open vragen in verband met ons verblijf. Daar de AFS- reunies in Puyango zijn en het vrij laat was, bleven mijn oudste zus Valeria en ik bij tante Chary slapen. Zij woont in de apartamentsgebouwen in de buurt van de Plaza de Avion. Het was een supergezellige avond. Ik heb geholpen het avondeten klaar te maken, beter gezegd de kip uiteen te halen. Dat was minder smakelijk, maar aan die poten en kippenhoofden moet ik nu wennen. Ik voelde me echt zoals in mijn eigen familie hier : mi casa , es tu casa zei ze al lachend. Zaterdag ochtend had ik normaalgezien lessen. Normaalgezien, want verassenderwijze *ironisch* was er weer geen les. Om deze zware teleurstelling te verzachten kocht ik wat fruit op de markt. Ik hou hier echt van de markt. Overal zitten mensen met hun zakken fruit. Er speelt altijd vrolijke muziek en de mensen roepen vanalles om hun waar te verkopen.
S'avonds was het dan premiere: we zijn de eerste keer uitgegaan met de mensen van AFS en twee vrienden van mijn universiteit, die ons graag wilden begeleiden. Het was echt af! Eerst gingen we een tourtje doen op de Plaza de Armas. Daarna besloten we om ergens gezellig iets te gaan drinken. De jongens zeiden dat ze een goede locatie kenden en namen ons mee naar "Malajas", een in mijn ogen supersjieke bar. We hebben ons chillekes in de zetels gegooid en gekletst, hoe later de avond werd, hoe voller de club. Iedereen rondom ons begon te dansen, zo ook wij na een tijdje. Het was echt supergrappig- ze wilden heel de tijd salsa met ons beginnen dansen, wat wij absoluut NOG NIET goed kunnen. Maar oefening baart kunst he. Verder herkende ik ook de eerder beschreven dansstijl van de meisjes. Ze dansen hier heeel dicht bijelkaar, de meisjes voor de jongens en ze gaan vaak door de knie. Moest je dat in Belgie doen krijg je snel een stempel,maar hier zorgt dit niet bepaald voor aandacht (alleen voor ons dan). We hebben veel gedanst en gelachen samen, maar ook zijn we wijzer geworden toen de jongens ons vertelden over de uitgangscultuur in Peru. De meisjes moeten namelijk niets betalen en wanneer er bier gedronken wordt, wordt er een glas in een cirkel rondgegeven en amicaal gedronken.  Om 12 uur was het dan ook tijd om terug naar huis te gaan. Mijn gastmoeder stond erop dat ik niet alleen naarhuis ga, uiteraard. Nu is het zo dat ik de engiste AFSer ben die in Tumbes zelf woont (de anderen in Puyango). Roger en Danny zeiden dat ze me thuis voor de deur mee gingen afzetten. Ik was blij dat er iemand was die met me kon gaan, maar ik vreesde ook een minder positieve reactie van mijn gastmama als ik met 2 peruanen thuis kom. We liepen dus naar de mototaxihalte aan de Plaza en rarara wie roept mij: mijn gastmoeder, die in een restaurant een verjaardag van een vriendin aan het vieren was. Meteen riep ze me en vroeg of ik veilig naarhuis kwam. Ik stelde mijn klaskameraad voor en ze zei dat het goed was als ze me naarhuis brengen... maar veilig en ohhwee als niet he ( ik moest een beetje aan de mama denken haha) - best wel grappig. Maar alles ging goed. Nadat ik thuis was is Roger nog is langs het restaurant gegaan om te zeggen dat ik veilig was teruggeraakt. Ik denk dat ze nu ook gezien heeft, dat het serieuse jongens zijn. Bovendien is het net veiliger om met jongens op te trekken, zeker als ze van Peruaanse afkomst zijn.

Zondag had ik denk ik een van de groenste dagen van mijn leven. We gingen met AFS op uitstap naar Puerto Pizarro, de kleine havenstad in Tumbes. Bij aankomst waren we al gefascineerd door de vele bootjes en de visserslui die aan het werk waren. Met een bootje vaarden we richting manglares, dat zijn planten in het water, richting krokodilleneiland. Aanvankelijk konden we ons helemaal niet voorstellen wat er achter het plantenbos verschuilt ligt. Des te verasster waren we als we aan het eiland arriveerden. Het eerste wat ons letterlijk bijna omvergooide was de drukkende hitte (misschien door het zand?) Op het eiland waren ontelbaar veel krokodillen, waarvan "un cocodrillo chiquitito" kennis mocht maken met mijn handen. Na het verblijf op de isla de cocodrillos zetten we onze weg voort naar een eiland aan de andere zijde van het bos. We aten ceviche en arroz chauffa con mariscos. Dat was overheerlijk! Daarna liepen we door een rivier, die supermodderig was richting strand. Terwijl iedereen aan het zonnen was gingen Franziska (AFSer uit Duitsland) en ik schelpjes rapen en met de voeten in het water. Wat zijn we tog kindjes he. Maar er waren echt speciale schelpjes, die ik nog nooit voordien gezien had. Na 3 uur bañar, nadar y chillar vertelde Frank heel spontaan dat er nu nog een verjaardagsfeestje van een vrijwilliger plaatsvond in Puyango, waar we naartoe gaan. Iedereen dacht meteen aan de overlekkere taart die ze hoogstwaarschijnlijk zouden hebben en knikte JA. Voor de rest ben ik als maar drukker aan het worden.
Gisteren ( woensdag) heb ik mijn eerste Spaanse opdracht afgegeven en de "profe" was erg onder de indruk van mijn Spaans, wat me echt super motiveerde. Ook hadden we van de week nog het verjaardagsfeest van mijn grootmoeder. Grootmoeder, terwijl ik al mijn grootvader gefeliciteerd had *oeeps. Ze konden erom lachen, gelukkig.. ( mijn grootvader verjaart trouwens 30 sept, dus zo tragisch was het nu ook weer niet). Ik had in ieder geval rodewijn-taart gebakken met de kindjes, wat ze zeer konden waarderen. We hebben gezellig gegeten en gezongen in familaire kring. Voor de geinteresseerden stel ik ook de tweede fotosessie ter beschikking. Ik hoop jullie vonden deze update leuk. Bij deze verontschuldig ik me ook voor de spellingsfouten en rare zinsconstructies af en toe, maar dit is alles zeer spontaan en het toetsenbord stribelt ook soms tegen. Dank voor het begrip haha.
Hasta la vista babies, en voor degenen die ook op muzikaal vlak actueel willen blijven... eens een rustiger liedje. Voila !

http://www.youtube.com/watch?v=YF1GgXmdMWI

La Maru X

Foto's : https://www.dropbox.com/sh/w0lxswn68jlhf1h/tKSqR4XCu0

Het fruitsap is warm, maar hun patatjes eten ze koud!

Por fin,

onderaan stuur ik jullie de eerste impressies van Peru. Het zijn vooral foto's van de locatie in Lima, het landschap vanuit de bus richting Tumbes, Tumbes zelf en de reünie van AFS vorige zaterdag. In de toekomst zal ik mijn best doen om op geregelde tijdstippen meer foto's met jullie te delen.
Espero que vosotros podeis disfrutar de las fotograficas!


https://www.dropbox.com/sh/w0lxswn68jlhf1h/tKSqR4XCu0

Ciao ( zo zeggen ze hier dag tegen elkaar)

Que pasa, que pasa !

Hola lieve bloglezertjes, 

er is weer veel en niets gebeurd hier in Lamaland. Om te beginnen is mijn "tweede eerste schooldag" ook niet doorgegaan. Ik zal het eens uitleggen. Aanvankelijk was er gezegd dat ik en Ausa (meisje uit Ijsland die ook in mijn klas zit) dinsdag voor het eerst de lessen mogen bijwonen. Uit onbekende reden kwam hier echter niets van. "Jueves puedes ir" deelde de locale AFS- president mee. Dus donderdagmiddag stond ik als besteld maar niet afgehaald te wachten op een taxi richting Universidad Alas Peruanas tot we een tring kregen van de AFS verantwoordelijke ( 10 min voor schoolbegin!). Vandaag is er geen les, maar wel een fiesta. Morgen moet je ook niet gaan dan maken ze alles terug netjes. Oh greatness! Maandag dus ! Alle goede dingen zijn drie en zo kon ik dus vandaag mijn eerste schooldag achter de rug brengen. Daar ik op de universiteit zit, heb ik geen vaste uren waaraan ik me moet houden. Elke dag, ook zaterdag, vallen de lessen op verschillende tijdstippen. Soms moet ik zelfs maar voor 2 uurtjes de schoolbank verwarmen. De universiteit ligt ongeveer 5 minutjes van huis, met de auto weliswaar. Het is vrij makkelijk er alleen naartoe te gaan aangezien ze gwn gesitueerd naast de Panameric, de straat waar ik ook woon. Vanaf het straat moet ik enkel nog 200 m lopen op een zandweg richting universiteitsgebouw, wat trouwens supernieuw en dus ook overmodern is. Het trekt echt aandacht- zulk een mooi gebouw tussen alle vervallen soms leegstaande huizen hier. Voor we onze klas ontmoetten konden, werden we door Frank opgewacht die ons als een schapenherder naar het goede locaal bracht in dat labyrinth. Toen we aankwamen was de klas nog leeg. En zelfs toen de les begon waren amper stoelen gevuld. De leerkracht meende dat dit normaal was, iedereen komt wanneer hij/zij wil. En zo was het ook. Een voor een vielen ze de deur binnen- of dat nu en uur later was of niet .. dat kan hier gewoon. Ik had zowieso de indruk dat hier alles beetje in het teken van "alles kan alles mag staat. Bellen in de les, rechstaan, voor de deur gaan chillen, slapen of gwn met klasgenoten praten terwijl vanvoor iemand zijn presentatie doet. Gezellig! Op een uni voelde ik me allesinds niet. Iedereen was ook supernieuwsgierig, soms werd ik soms aangesproken door mensen die niet in mijn richting zitten. Hola hola chica, de donde eres, que edad tienes, que idiomas hablas. Best wel grappig. De klaskameraden zijn ook zeer sympathiek alhoewel je snel doorhebt wie echt voor je zorgt en wie alleen maar even wil weten waar je vandaan komt en wat je hier eigenlijk komt doen. In de pauze hebben Ausa en ik ook meteen een drankje gekregen van een meisje uit onze klas. We zeiden dat dat niet nodig was, maar de mensen die erbij waren meenden ook dat dit de Peruaanse cultuur is en dat we dat nu zonder slecht geweten moesten drinken. De lessen op zich waren saai, alhoewel ik al veel kon verstaan. Vandaag leerden ze bijvoorbeeld serieus wat klinkers en medeklinkers zijn. Dit kon ik even niet geloven. Maar goed- het Belgische schoolsysteem staat dan tog hoog aangeschreven. Verder kan ik helaas nog niet meer over het schoolgebeuren vertellen, maar dit zal snel veranderen.
Vorige week was ik ook nog in Puyango( nieuwere wijken van Tumbes) met Valeria om een vriendin ,die erg begaan is met manicure, te bezoeken. Het was echt supergezellig! En aangezien Melissa een aantal jaar geleden ook een Duitse gastzus uit Freiburg in Duitsland had, hadden we ook voldoende gespreksstof. Het is echt een lief meisje, ze heeft zelfs onze nagels gedaan, jaja nu kan ik elke dag haar kunnen bewonderen. 
Zaterdag was iedereen thuis. In de ochtend hebben we voor het eerst samen gebid. De oma las een stuk uit de bijbel, iedereen moest iets aan God vragen en daarna hebben we het Padrenuestro opgezegd. Zoals jullie weten ben ik ook gedoopt, maar over geloof heb ik nog nooit intensief nagedacht- tog vond ik het een must om mee te doen uit respect voor mijn familie hier. NA de kleine mis hebben we samen ontbeten : melkbroodjs met gyros om 8 30 s'ochtens. Dat was wel even vechten om dat binnen te krijgen omdat ik thuis nooit ontbijt en zeker geen VLEES. Om 7 uur was er dan een Welcomesreunie van AFS. Elke familie moest een koude plat voorbereiden. Ik begon wel even te stressen toen mijn gastzus om kwart voor 7 de patatjes voor de bereiding "papas a la huancaina" begon te kuisen. Ik zei dat we ons moesten haasten, maar mijn familie bleef heel rustig. Om half 8 ging mijn gastmoeder ook nog douchen. Uiteindelijk waren we er geraakt met iets meer dan een uur vertraging EN we waren niet eens de laatsten. Zoveel over het Peruaanse tijdbegrip. De locatie was mooi versierd, overal hingen vlaggen en er stond een kleurrijk buffet met allerlei snacks. Nadat het AFS comite een speech gehouden had, was het aan ons: iedereen moest zich voorstellen en zich op zijn manier bij zijn gezin bedanken voor het feit dat ze ons in huis willen nemen. Ik was wel even zenuwachtig, maar uiteindelijk was het me tog gelukt mijn eerste woorden Spaans voor een gevulde zaal te laten weerklinken.Que suerte! De avond was echt geslaagd. Er waren ontelbare optredens van verschillende Peruaanse volksdansen. Van klein tot groot en iedereen met supermooie kostums. De laatste groep daagde ons zelfs uit om mee te dansen. We amuseerden ons rot, vooral omdat we in tegenstelling tot die Peruanen echte planken zijn op de dansvloer haha. Ach, het is echt leuk hier. Zondag ben ik met mijn twee oudste zusjes en Franziska (meisje uit Duitsland) en haar zussen naar SunsetClub aan het strand geweest. Het was overweldigend mooi. Het water was blauwer dan blauw en het water zaligwarm. Het uitzicht met de rotsen in de verste verte echt onbetaalbaar. Alles deed me een beetje denken aan vakantiefoto's van Eddy die ik ooit zag.Palmbomen, muziek... que quieres mas? Ah, misschien nog iets grappig. Mijn grootmoeder, die hoe ik ondertussen weet altijd kookt, is momenteel bij familie in Piura. Toen we terugkwamen van het strand was er niets volwaardig eetbaars in huis te vinden. De winkels waren ook gesloten daar het zondag was. Zodus hebben we droog rijst met ei en natte worst gegeten. Best wel lachen, vooral als later die dag de rest van de familie met overlekker eten broodjes en beleg aankomt, terwijl wij ons voor de afwisseling eens met RIJST hebben volgegeten. DUS...
 Volgende week ga chillen, zwemmen en eten in een hotel aan het strand met heel mijn gezin ter gelegenheid van een schoolse activiteit van Mercedes.
Zo bij deze sluit ik dit bericht ook af, aangezien het anders echt te lang wordt... Hopelijk is het daar in Belgie ook goed met iedereen en moeten jullie niet al teveel kou lijden.
We horen van elkaar,

Saludos y besitos de colores
http://www.youtube.com/watch?v=2BR7yFtSrjo

Maru X

De eerste week zit er al op...

Piep,
weer een korte update mijnerzijds. De eerste week zit er op en ondertussen zijn de een en andere zaken al erg gewoon geworden voor mij. Bijvoorbeeld staar ik nu niet meer als een gek uit het raam van onze keuken om het drukke verkeer, dat ik al bijna niet meer waarneem (omdat ik waarschijnlijk al selectief doof ben nu) in de gaten te houden. De voorbije dagen waren dan weer iets minder druk. Woensdag had ik de gelegenheid tog in de school van mijn kleine gastzusjes te geraken, gezien mijn mijn jongste zusje langer dan verwacht op school aanwezig moest zijn wegens communievoorbereidingen. Jaaa, we doet haar communie in december en ik ben echt benieuwd hoe een dergelijke plechtigheid hier verloopt. In ieder geval brachten we haar middag eten, en stond ik tog nog BINNE de schoolmuren. Er was een grote speelplaats en de gebouwen eromheen leken wel erg op Griekse architectuur, met grote stevige zuilen en open lokalen. Kei leuk om les in te krijgen lijkt me. Verder heb ik die dag niet meer veel gedaan. Ik was samen met Valeria mijn overstoere rode gsm gaan kopen. Een model van de operator MoVistar, wat in mijn oren zo hard klinkt na een slechte kopie van ons merk Mobistar. Maar hij werk, ik ben beschikbaar en dat is dat wat telt. S'avond heb ik Ana nog met haar Engels huiswerk geholpen en nadien ben ik in de nest gaan kruipen hoewel het nog maar 8 9 u was. Kei raar. Om 7 uur ben ik hier klaarwakker maar tegen de latere namiddag sta ik echt op standby. Misschien zijn dit nog gevolgen van de jetleg.
Donderdag was kei gezellig. In de ochtend heb ik het klad voor het volgende krantenartikel geschreven en met Valeria, die vroeger van haar werk was ontsnapt, DE droomreis door Peru uitgestippeld. Een maand Peru tegen een vrij menselijke prijs . Als dat maar realistisch is. We werken eraan haha. In de namiddag zat ik bij de kleine kindjes en heb allerlei vragen over Belgie, talen en mijn familie beantwoord. Ik voelde me net in een quizprogramma. Ook weet mijn nichtje nu wanneer een vrouw weet dat ze zwanger is- jaja soms komen ze hier wel af met vragen waarvan ik denk: oke hoe leggen we dat nu uit in het Spaans haha. Maar ze gaf me wel de indruk het te begrijpen. Oeff.
Ook hadden we ondertussen de eerste fiesta in Tumbes. Een AFS collega uit Zweden vierde zijn 18de verjaardag en we waren allemaal uitgenodigd in zijn huis. Allemaal te samen hebben we bijgelegd voor een mooie verjaardagstaart, met welke hij later zeer goede kennismaking gemaakt heeft. In Peru is het de traditie de jarige met het hoofd in de taart de duwen. Ook moet men een stuk uit de taart bijten en een danspartij voordoen. OMG, gelukkig heb ik nog even. Het was wel grappig, we hebben ons kostelijk geamuseerd en ik denk zelfs dat ik het gebruik ga overnemen. Het zorgt namelijk niet alleen voor sfeer maar ook voor gezeldige fotos. De taart was trouwens lekker. Een soort van zanddeeg met blauwe slagroom rond en mintgelantine. Speciaal maar lekker. We werden zowieso verwend want Theodors gastmama had nog een heel cena (avondmaal) voor ons geprepareed.
Zo dat was weer een kort berichtje om jullie op de hoogte te houden. Ik ben erg benieuwd want vandaag mag ik de eerste keer naar de universiteit gaan. Hoe deze ervaring was, laat ik jullie snel weten. Wie geinteresseerd is in mijn lessenrooster, kan mij altijd een mailtje sturen. En dat geldt ook over het algemeen- altijd leuk iets uit het Belgenlandje te horen. Voor foto's zorg ik trouwens ook in de komende dagen!

Saludos desde Peru,
Maru


PS: Voor iedereen die een beetje Peru in huis wil halen dit mooie liedje met toffe afbeeldingen gezongen door een geweldige Peruaanse zanger: Gianmarco !


http://www.youtube.com/watch?v=wkOkdzrf2Tk

Amai, amai...

Elaba ,

gisteren had ik mijn eerste drukke dag hier in Peru. Graag zou ik mijn belevenissen daarom met jullie delen. Rond 7 uur s ochtens kwam mijn oudste zus mij voorzichtig wakker maken om te zeggen dat ik mijn kleine nichtjes en zusjes mee kon naar school brengen als ik zin heb. Uiteraard liet ik mij deze kans niet ontgaan en begeleidde ik hen mee naar Santa Maria de la Frontera met rarara een Mototaxi. Samen op de moootoo haha. Toen we aankwamen waren alle kinderen en vooral de soort van security al aan het staren. Misschien maakte ik een vreemde indruk op hem- het was ons dan ook niet toegestaan de school van binnen te bekijken ( uit veiligheidsredenen). Helaas, maar het was een poging waard. Ik keerde terug naar huis om een beetje te rusten en mijn dagboek bij te schrijven. Tegen 11 u kwam mijn tante en haar man Eduardo, die ik voor het eerst zag, naar boven om te zeggen dat ik naar buiten moest komen. Zogezegd hadden ze me nodig om ergens te helpen , gezien Chary de Engelse taal niet machtig is. Uiteindelijk moest ik echter helemaal geen handje bijsteken.. in tegendeel- het echtpaar nam me mee naar een echte Cevicheria. Ik was erg verrasst maar zeer dankbaar. Voor het eerst in mijn leven heb ik het echte nationale gerecht van Peru mogen proefen. Ze hadden een kleine gemengde schotel besteld, hierop lagen: gefrituurde bananen, gezouten gebakken mais, conchas negras ( zwarte oesters die er niet uitzagen), rauwe vis in limoensap en langostinos, een soort van scampis. Het was lekker, waarbij ik moet zeggen dat mama en ik in Belgie goed werk hadden geleverd. Onze ceviche was minsten even goed als deze Tumbesiaanse bereiding! *schouderklop*
Na het eten gingen we trug naarhuis want het middageten was klaar. Ja jullie lezen goed, het ETEN. Ik had net, voor mijn verhoudingen, een hele maaltijd gegeten maar nu gingen we dus opnieuw eten. Ik vroeg een kleine portie aangezien ik eigenlijk geen honger meer had, wat ik natuurlijk niet kan zeggen omdat het onbeleefd zou overkomen. Resultaat van die kleine portie was in ieder geval een bord voor minstens 2 personen in Belgie. Smakelijk!
Dinsdag in de namiddag hadden we ook voor het eerst een AFS reunie. Het dee echt deugd tussenal het Spaans hier nog eens Duits en Frans te kunnen praten met de andere deelnemers. Voor ik hierop verder ga moet ik jullie absoluut vertellen van het sleutelincident. Dus, de familie werkt hier steeds beneden in het internetcafe. Toen ik mijn spullen wilde halen kreeg ik van Rosa de sleutel om boven de deur naar de woning te openen ( iets wat hier niet vanzelfsprekend is, omdat het veel vertrouwen vergt - in Lima zeiden ze ook dat we dit moeten koesteren indien we de eer hebben). Ik had dus de sleutel en ging doodnormaal de woning binnen om me klaar te maken. De sleutel stak ik in mijn achterste broekzat zodat ik hem zeker niet kon laten liggen. In de tussentijd was mijn klein nichtje ook naar boven gekomen. Ze zat bij mij op het bed en we pratten over talen tot ze zei dat we terug naar beneden gaan. Ik zei dat het goed was maar dat we de sleutel terug moeten meenemen. Zo gezegd zo gedaan... we namen de sleutels mee en gingen terug naar het gelijkvloers. Lomp hoe ik ben ,verbazing verbazing, had ik natuurlijk iets vergeten. Ik ging terug naar boven met dezelfde sleutels maar kwam niet binnen... Wat was er gebeurd. Ik had niet in de gaten dat de sleutel die ik van Rosa kreeg drie elementen had, terwijl de sleutelbond die mijn nichtje mij gaf maar twee sleutels had. Omdat ik al vergeten was dat ik de goede sleutel in mijn zak gestoken had begonnen we dus ( de kleine Marie Eduarda en ik) op de deur te kloppen en te roepen Anna Anna, die lag te slapen in de hoop dat zij ons kon binnenlaten. Tevergeefs haha. Ik vertok zonder mijn spullen naar de AFS bijeenkomst welke heel gezellig was ( we zaten bijeen en gingen daarna na de winkelstraat) tot ik op een gegeven moment doorhad dat die huisdeursleutel in mijn broekzak stak. Damn! Ik haaste me naarhuis in de hoop dat mijn familie niet al te boos ging zijn. Toen ik aankwam stond mijn tante al te wachten. Ze was blij dat ik terug thuis was, net zoals de moeder die zich al zorgen had gemaakt. Ik vertelde van mijn ongeluk en verontschuldigde mij. Hierop pakte mijn gastmama me stevig vast en zei dat ze blij is dat ik terug ben en dat ik nu chocoladecake moest eten haha - met mijn lompheid moesten ze wel erg lachen. No te preocupes, no es un problema! Oeff, chanske zeg ik dan. Dat was wel een lesje voor mezelf, dat ik niet meer zo snel zal vergeten.
In de avond was heel de familie nog aan de TV gekluisterd wegens een belangrijke match : Peru- Argentinie. Voor iedereen die zich aan een kleine uitdaging waagt, de uitslag wordt vermeld in het krantenartikel onderaan.

http://www.andina.com.pe/Espanol/noticia-seleccion-peruana-futbol-empato-11-argentina-427979.aspx

We lezen elkaar ,
Maru X

Goe(d) gezin(d)

Alloah,

Nu heb ik even de gelegenheid jullie mijn nieuwe familie voor te stellen. Ik ben hier dus terecht gekomen in een gek vrouwengezin bestaande uit  mama Rosa en haar 3 kinderen Valeria (21), Ana (11) en Mercedes (9) , haar zus en kinderen. Ik was overblij toen ik te horen kreeg dat zij me in huis zouden nemen omdat ik al maanden op voorhand contact had met Valeria zonder te weten dat zij mijn gastzus ging worden (wat ik heel stiekem hoopte). De ontvangst was dan ook overhartelijk. Mijn zusjes en nichtjes hadden een grote poster gemaakt om me te verwelkomen "Bienvenida Maroussia". Zoo schattig! Meteen werd ik omarmd en van links en rechts gekust, wat hier volgens mij een ziekte is die blijft duren. Vooral de kleine meisjes zijn zeer aanhankelijk, ze komen naast me zitten , knuffelen non stop en strelen voortdurend door mijn haar. "Eres rubia", zeggen ze dan heel de tijd wat zoveel betekent als " je haar is blond/ros". Best wel grappig en begrijplijk want hier hebben ze allemaal vandat pekzwart dik haar wat ik persoonlijk veel interessanter vind maar bon. En wisten jullie dat Marlon vaak bij mij op bezoek is - mijn neefje , de enigste jongen hier naast de grootvader, draagt dezelfde naam. Wat een toeval he!
Mijn naam daarentegen zorgt, ookal dacht ik het niet , voor problemen. Daar mijn naam hier een vleesgerecht was verheugde ik me al op een jaar zonder complicaties haha maar helaas- ze laten zich misleiden door de spelling en noemen me MarOUssIA. Telkens als ik de kans heb me ergens voor te stellen leg ik de nadruk op de juiste uitspraak in de hoop dat ze merken dat het wel degelijk phonetisch Maruscha is, zoals het gerecht. Eigenlijk wel grappig die momenten. Komt tijd komt raad zeg ik dan.
 Wat ik nog altijd niet goed begrepen heb hier is de regeling van het eten. Als ik het goed begrepen heb ( en ik ben vrij zeker want het feit dat we de eerste dag meteen CHIFA zijn gaan eten duidt er ook op) kook de vrouw des huizes hier niet vaak. Er is wel een keuken met kookplaten en een oven, maar een ijskast kon ik nog niet opsporen alhoewel er dan tog voedingswaren zijn voor het ontbijt. Echt raar, maar ik kom er nog achter! Misschien zijn het de grootouders die deze taak voor hun rekening nemen gezien de rest van de familie bezig in het internetcafe.
 Gisteren hebben ze me meteen al een stadrondleiding gegeven en me getoond in welke straten ik beter niet kom wanneer het donker wordt (dat is hier rond 5 6 uur). Tegen 8 u ben ik met Vale ook ng eens naar de Plaza de Armas geweest, dat was supergezellig. Op zondag komen er vele gezinnen naartoe om te socializen, wat over de markt te slenteren en naar de muziek te luisteren.
Het huisje is gezellig. Onderaan bevindt zich het internetcafe dat de familie uitbaat en op het eerste verdiep zijn er twee bureaus die ze verhuren. Volgens mij wordt er momenteel eentje gebruikt door een zelfvertrouwengroep of hoe ik het moet noemen. Alle mensen staan er in een cirkel , iemand roept iets wat echt niet te verstaan is en de rest herhaalt het al schreeuwend. Jaja, en stel u dan is geen vragen e. In elk geval leven wij dus boven in de hoogste verdieping. Ik heb een klein maar fijn kamertje met links een venstertje naar de kamer van Mechita en rechts een deur na de slaapkamer van mijn oudste zus en de mama. Achter het huis is er een kleine patio met een hollywoodschommel en wat plantjes. Ook wonen de grootouders hiernog achter de tuin in een eigen gezellige soort van koterij. Alles mooi op zich. Over de cadeautjes waren ze ook allemaal heel blij , vooral de calender met foto's vonden ze erg creatief. Nu snapten ze ook waarvan die blauwe ogen komen... Verder heb ik mn zusjes gisteren nog wat Duitse basiswoorden geleerd, dit vonden ze echt supertof (en ik ook). Zoals jullie zien, leven ze hier ook zo hun leventje he. En gelukkig kan ik zeggen dat ik goed ben terecht gekomen in een even gestoord en warm gezin zoals thuis in Belgie!

Hasta la prox,

Maroussia Holzer
Arenas-Bacas

Good vibrations!

Hallo daar ergens aan de andere kant van deze aardbol!
 
Hoe jullie hieruit kunnen opmaken ben ik veilig aangekomen in Tumbes. De busrit van 22 u waar ik al een halfjaar tegenop zat te kijken was misschien wel het aangenaamste transport ooit. De stoelen waren erg comfortabel en konden omgevormd worden tot een bed indien men wenste. Ook culinair waren er voorzieningen. Zover de lange reis, die zo gek het ook is nog langer duurde dan de vlucht van Brussel naar Lima. In de voorbije dagen mocht ik al veel leuke dingen beleven en ik denk dat dat ook zo mag zijn na het tog wel zware afscheid aan de luchthaven. Bij aankomst in Lima was ik positief verasst van de mensen- ik kon me wel al inbeelden dat ze een andere mentaliteit zouden hebben , maar de manier waarop ze ons hielpen topte mijn verwachting tog wel even. Nadat we de koffers opnieuw hadden bemachtigd zagen we in de verste verte al een AFS bordje wapperen. (Trouwens rook de luchthaven raar maar waar helemaal naar mijn dagcreme van Alverde.) Wanneer we het dichter benaderden zag ik meteen dat het de voorzitter van AFS Tumbes was die ons stond op te wachten in de aankomsthal. Nadat iedereen verzameld was, vertrokken we met de bus richting slaapplaats, een oud klooster in een niet al te veilige buurt. Onveilig voelde ik me eigenlijk niet. Onderweg zagen we wel veel loesje huizen en een aantal zwerfhonden. Het grappigste vond ik de opmerking van een begeleider die luidde: Just go out while expecting the worst, if you find out that its not that bad afterwards its good, you know... okaaay!Die zelfde avond kregen we ook nog lekker eten: soep en koude frietjes met kip (koud, dat hoort hier zo).
Verder gingen we snel naar bed aangezien de vlucht ons zeer moe gemaakt had. Ik deelde een gezellig kamertje met de lieve Delphine. Van rusten was er echter niet veel sprake, veelmeer hield ons het tijdverschil bezig. We waren zo verwarrd dat we bijna om 7u locale nederlandse tijd waren opgestaan ipv te wachten tot het in Lima 8u s ochtens was om te gaan ontbijten. Na heel  wat wiskundige berekeningen constateerden we dat we nog 7u slaap hadden YES! Het ontbijt was oke, we hadden broodjes en confituur (opzich vrij Europees)- enkel het papayasap dat meer op mousse leek was wennen. Lekker maar niet voor elke dag. Wat de locatie betreft konden we ook niet klagen. Sommige gebouwen werden door de school gebruikt en dat was zeer tof aangezien we zo eerste banden konden smeden met peruaantjes. De kindjes waren erg enthousiast wuifden en Hi5den haha. Het introductieweekend zelf was zeer nuttig gezien de tips en informatie die we kregen. Op het programma stonden: welcome to peru, living conditions en safety net zoals de ingewikkelde VISA procedure. Op vrijdag zijn we in de ochtend even naar een supermarkt gegaan om indien nodig aankopen te doen. Wij Belgjes gingen gewoon mee uit nieuwsgierigheid. En het was de moeite. In de winkel speelde er supergoede reggeaton zo luid dat je elkaar haast niet verstond, echt gek! Na de korte wandeling kregen we een dansles van een heel aparte vrouw. Ik denk dat zij ons reeds de tweede dag de angst nam om gewoon los te gaan op de dansvloer. Dit was ongeveer alles wat me zo te binnen schiet van de eerste dagen Lima. Het was zeer leuk nog alle nationaliteiten die hier blijven te kunnen ontmoeten maar over het algemeen ben ik blij om eindelijk "thuis" te zijn en mij te kunnen settelen in een angenaam klimaat waahant of jullie het nu geloven of niet: in Lima moesten we een wolle trui en jas aandoen- zo freezing was het. Brrr! Voila zover mijn eerste bericht uit Zuid- Amerika. Snel volgt er een bericht over mijn sympathiek gezin en de cultuurschock die tog niet ongemerkt aan mij voorbij gaat..

Hasta la vista babies
Maroussia X




AFS'ers vanuit heel de wereld in Peru


AFS de Belgica

Ich bin dann mal weg...

Hola amigos,

de koffers zijn gepakt en de laatste maatregelen genomen. Het vertrek staat voor de deur. Morgen zal ik in alle vroegte vertrekken richting Zaventem om samen met de andere landgenoot-AFS’ers de grote reis aan te gaan. Op deze weg zou ik graag iedereen willen bedanken voor het “toffe” afscheidsfeestje (afscheidsfeestjeS? – het waren wel 3 bijeenkomsten). Wat een proces als ik er zo op terug kijk. Wat een jaar geleden een zeer impulsief idee was, wordt plots heel concreet. Vele mensen vroegen zich af hoe ik me nu voelde of ik er klaar voor was… -als het gevoel zou moeten omschrijven kreeg het de WTF, waar-ben –ik-mee-bezig stempel. Alles voelt nog heel onwerkelijk en vreemd, zeker voor mij aangezien ik  voordien nog geen stap gezet heb op het zuidhalfrond. Hoe mijn houding zal evolueren, zullen jullie hier kunnen volgen. Graag wens ik alle schoolgangers nog een goede , maar vooral succesvolle schoolstart toe!

Tot het volgende blogbericht, het éérste vanuit de Andesstaat!

Adios,

Maroussia 

Whatever the situation,

Wherever you are,

Whoever you are, 

turn it into an

Experience!