Que rico, lekker, njamiie

Hola pata's ( bijnaam voor vrienden),

vandaag heb ik de eerste lessen Pasteleria bijgewoond. We hebben superlekkere dessertjes klaargemaakt namelijk: Pionono en Queque de queso. Onderaan schrijf ik de recepten en de bereidingswijze van deze lekkernijen op, zodat jullie, indien gewenst, een stukje Peruaanse zoetigheid in huis kunnen halen. Veel backplezier!


Pionono (lichte deegrol met dulce de leche vulling)

Ingrediënten
- 12 eieren
- 250 g bloem
- 300 g suiker
- zakje van 25 g backpoeder
- vanille-extract ( genoeg!)
150 g chuño ( ik denk dat men het in België kan vinden = bloem van mais)
1 kg dulce de leche ( eventueel van het merk Nestle in België?- anders zelfgemaakt)
indien gewenst: poedersuiker en fruit ter versiering

Bereidingswijze:
1. Eigeel en eiwit van elkaar scheiden
2. Bloem en maisbloem met backpoeder in een kom mengen
3. Eiwit stijfkloppen en beetje bij beetje de suiker toevoegen
4. Eigeel onder de gesuikerde massa geven en flink opkloppen
5. Massa mengen met bloemmengsel en roeren
6. Vanille-extract erbij doen ( mag gerust veel zijn)
7. Op een grote bakplaat 25 min laten bakken bij 180 C
8. Deeg uit de vorm halen en op een handdoek leggen.
9. Het geheel met de dulce de leche pasta insmeren
10. De handdoek voorzichtig oprollen tot men een deegrol krijgt
11. Naargelang de voorkeur met poedersuiker en fruit afwerken

2. Queque de queso (Peruaanse kaastaart)

Ingrediënten:
- 4soeplepels gecondenseerde melk
- 2 eidooiers
- 250 g boter
- 500 g vanillekoekjes (zandkoekjes best)

Voor de kaascreme
- 300 g Philadeplhia
- 400 g room
- 1 pakje gelantine zonder smaak
- 2 lepels gecondenseerde melk

Bereidingswijze:
1. Vanillekoekjes tot een bloemachtige structuur verwerken ( fijn maken)
2. Boter in kleine stukjes snijden en bij de koekjes geven
3. Mengsel tot een massa kneden
4. De gecondenseerde melk (2 lepels) en de eierdooiers erbij doen
5. Deeg in een backvorm duwen, als bodem
6. Deeg 20 min bij 180 C laten bakken
7. Daarna voor de creme de platte kaas met de room en 2 lepels gecondenseerde melk mengen
8. Goed roeren en daarna de opgeloste gelantine toevoegen
9. De kaasmassa in de backvorm met deeg gieten
10. Geheel laten afkoelen

BUEN PROVECHO !

Viva la noche, viva la fiesta !

Hola a todos,

ik heb weer enkele drukke, verrijkende dagen achter de rug, dus ik dacht ik breng jullie weer even op de hoogte van mijn Peruaanse leventje. In mijn vorig bericht deelde ik mee dat we het weekend gedeeltelijk aan zee zouden doorbrengen. Deze planen werden helaas uitgesteld wegens een aardbevingsalarm. Twee Russische vrouwen hadden voor vrijdag een zware aardbeving met een magnitude van 8.5 op de schaal van Richter voorspeld. Heel Peru stond op zijn kop. Het was niet de leukste week omdat men niet wist wie of wat men moest geloven. De wetenschappers die menen dat een sismische beweging niet voorspelbaar is of twee Russiche gekken, die heel de boel op stelten zetten. Ik kan jullie verzekeren dat het bang afwachten was. En toen mijn gezin vrijdag ochtend begon over een rugzak met de noodzakelijkste dingen voor in het geval van nood, stond ik helemaal onder stroom. Iedereen zat beneden te wachten en bij elke kleine trilling, was het door een vrachtwagen of iemand die tegen de kast liep, schrokken we. Wat was me dat voor een dag! Gelukkig bleef de aarde rustig. Verder die dag hadden we nog een kleine bijeenkomst met AFS. We besproken onze eerste uitstap en enkele open vragen in verband met ons verblijf. Daar de AFS- reunies in Puyango zijn en het vrij laat was, bleven mijn oudste zus Valeria en ik bij tante Chary slapen. Zij woont in de apartamentsgebouwen in de buurt van de Plaza de Avion. Het was een supergezellige avond. Ik heb geholpen het avondeten klaar te maken, beter gezegd de kip uiteen te halen. Dat was minder smakelijk, maar aan die poten en kippenhoofden moet ik nu wennen. Ik voelde me echt zoals in mijn eigen familie hier : mi casa , es tu casa zei ze al lachend. Zaterdag ochtend had ik normaalgezien lessen. Normaalgezien, want verassenderwijze *ironisch* was er weer geen les. Om deze zware teleurstelling te verzachten kocht ik wat fruit op de markt. Ik hou hier echt van de markt. Overal zitten mensen met hun zakken fruit. Er speelt altijd vrolijke muziek en de mensen roepen vanalles om hun waar te verkopen.
S'avonds was het dan premiere: we zijn de eerste keer uitgegaan met de mensen van AFS en twee vrienden van mijn universiteit, die ons graag wilden begeleiden. Het was echt af! Eerst gingen we een tourtje doen op de Plaza de Armas. Daarna besloten we om ergens gezellig iets te gaan drinken. De jongens zeiden dat ze een goede locatie kenden en namen ons mee naar "Malajas", een in mijn ogen supersjieke bar. We hebben ons chillekes in de zetels gegooid en gekletst, hoe later de avond werd, hoe voller de club. Iedereen rondom ons begon te dansen, zo ook wij na een tijdje. Het was echt supergrappig- ze wilden heel de tijd salsa met ons beginnen dansen, wat wij absoluut NOG NIET goed kunnen. Maar oefening baart kunst he. Verder herkende ik ook de eerder beschreven dansstijl van de meisjes. Ze dansen hier heeel dicht bijelkaar, de meisjes voor de jongens en ze gaan vaak door de knie. Moest je dat in Belgie doen krijg je snel een stempel,maar hier zorgt dit niet bepaald voor aandacht (alleen voor ons dan). We hebben veel gedanst en gelachen samen, maar ook zijn we wijzer geworden toen de jongens ons vertelden over de uitgangscultuur in Peru. De meisjes moeten namelijk niets betalen en wanneer er bier gedronken wordt, wordt er een glas in een cirkel rondgegeven en amicaal gedronken.  Om 12 uur was het dan ook tijd om terug naar huis te gaan. Mijn gastmoeder stond erop dat ik niet alleen naarhuis ga, uiteraard. Nu is het zo dat ik de engiste AFSer ben die in Tumbes zelf woont (de anderen in Puyango). Roger en Danny zeiden dat ze me thuis voor de deur mee gingen afzetten. Ik was blij dat er iemand was die met me kon gaan, maar ik vreesde ook een minder positieve reactie van mijn gastmama als ik met 2 peruanen thuis kom. We liepen dus naar de mototaxihalte aan de Plaza en rarara wie roept mij: mijn gastmoeder, die in een restaurant een verjaardag van een vriendin aan het vieren was. Meteen riep ze me en vroeg of ik veilig naarhuis kwam. Ik stelde mijn klaskameraad voor en ze zei dat het goed was als ze me naarhuis brengen... maar veilig en ohhwee als niet he ( ik moest een beetje aan de mama denken haha) - best wel grappig. Maar alles ging goed. Nadat ik thuis was is Roger nog is langs het restaurant gegaan om te zeggen dat ik veilig was teruggeraakt. Ik denk dat ze nu ook gezien heeft, dat het serieuse jongens zijn. Bovendien is het net veiliger om met jongens op te trekken, zeker als ze van Peruaanse afkomst zijn.

Zondag had ik denk ik een van de groenste dagen van mijn leven. We gingen met AFS op uitstap naar Puerto Pizarro, de kleine havenstad in Tumbes. Bij aankomst waren we al gefascineerd door de vele bootjes en de visserslui die aan het werk waren. Met een bootje vaarden we richting manglares, dat zijn planten in het water, richting krokodilleneiland. Aanvankelijk konden we ons helemaal niet voorstellen wat er achter het plantenbos verschuilt ligt. Des te verasster waren we als we aan het eiland arriveerden. Het eerste wat ons letterlijk bijna omvergooide was de drukkende hitte (misschien door het zand?) Op het eiland waren ontelbaar veel krokodillen, waarvan "un cocodrillo chiquitito" kennis mocht maken met mijn handen. Na het verblijf op de isla de cocodrillos zetten we onze weg voort naar een eiland aan de andere zijde van het bos. We aten ceviche en arroz chauffa con mariscos. Dat was overheerlijk! Daarna liepen we door een rivier, die supermodderig was richting strand. Terwijl iedereen aan het zonnen was gingen Franziska (AFSer uit Duitsland) en ik schelpjes rapen en met de voeten in het water. Wat zijn we tog kindjes he. Maar er waren echt speciale schelpjes, die ik nog nooit voordien gezien had. Na 3 uur bañar, nadar y chillar vertelde Frank heel spontaan dat er nu nog een verjaardagsfeestje van een vrijwilliger plaatsvond in Puyango, waar we naartoe gaan. Iedereen dacht meteen aan de overlekkere taart die ze hoogstwaarschijnlijk zouden hebben en knikte JA. Voor de rest ben ik als maar drukker aan het worden.
Gisteren ( woensdag) heb ik mijn eerste Spaanse opdracht afgegeven en de "profe" was erg onder de indruk van mijn Spaans, wat me echt super motiveerde. Ook hadden we van de week nog het verjaardagsfeest van mijn grootmoeder. Grootmoeder, terwijl ik al mijn grootvader gefeliciteerd had *oeeps. Ze konden erom lachen, gelukkig.. ( mijn grootvader verjaart trouwens 30 sept, dus zo tragisch was het nu ook weer niet). Ik had in ieder geval rodewijn-taart gebakken met de kindjes, wat ze zeer konden waarderen. We hebben gezellig gegeten en gezongen in familaire kring. Voor de geinteresseerden stel ik ook de tweede fotosessie ter beschikking. Ik hoop jullie vonden deze update leuk. Bij deze verontschuldig ik me ook voor de spellingsfouten en rare zinsconstructies af en toe, maar dit is alles zeer spontaan en het toetsenbord stribelt ook soms tegen. Dank voor het begrip haha.
Hasta la vista babies, en voor degenen die ook op muzikaal vlak actueel willen blijven... eens een rustiger liedje. Voila !

http://www.youtube.com/watch?v=YF1GgXmdMWI

La Maru X

Foto's : https://www.dropbox.com/sh/w0lxswn68jlhf1h/tKSqR4XCu0

Het fruitsap is warm, maar hun patatjes eten ze koud!

Por fin,

onderaan stuur ik jullie de eerste impressies van Peru. Het zijn vooral foto's van de locatie in Lima, het landschap vanuit de bus richting Tumbes, Tumbes zelf en de reünie van AFS vorige zaterdag. In de toekomst zal ik mijn best doen om op geregelde tijdstippen meer foto's met jullie te delen.
Espero que vosotros podeis disfrutar de las fotograficas!


https://www.dropbox.com/sh/w0lxswn68jlhf1h/tKSqR4XCu0

Ciao ( zo zeggen ze hier dag tegen elkaar)

Que pasa, que pasa !

Hola lieve bloglezertjes, 

er is weer veel en niets gebeurd hier in Lamaland. Om te beginnen is mijn "tweede eerste schooldag" ook niet doorgegaan. Ik zal het eens uitleggen. Aanvankelijk was er gezegd dat ik en Ausa (meisje uit Ijsland die ook in mijn klas zit) dinsdag voor het eerst de lessen mogen bijwonen. Uit onbekende reden kwam hier echter niets van. "Jueves puedes ir" deelde de locale AFS- president mee. Dus donderdagmiddag stond ik als besteld maar niet afgehaald te wachten op een taxi richting Universidad Alas Peruanas tot we een tring kregen van de AFS verantwoordelijke ( 10 min voor schoolbegin!). Vandaag is er geen les, maar wel een fiesta. Morgen moet je ook niet gaan dan maken ze alles terug netjes. Oh greatness! Maandag dus ! Alle goede dingen zijn drie en zo kon ik dus vandaag mijn eerste schooldag achter de rug brengen. Daar ik op de universiteit zit, heb ik geen vaste uren waaraan ik me moet houden. Elke dag, ook zaterdag, vallen de lessen op verschillende tijdstippen. Soms moet ik zelfs maar voor 2 uurtjes de schoolbank verwarmen. De universiteit ligt ongeveer 5 minutjes van huis, met de auto weliswaar. Het is vrij makkelijk er alleen naartoe te gaan aangezien ze gwn gesitueerd naast de Panameric, de straat waar ik ook woon. Vanaf het straat moet ik enkel nog 200 m lopen op een zandweg richting universiteitsgebouw, wat trouwens supernieuw en dus ook overmodern is. Het trekt echt aandacht- zulk een mooi gebouw tussen alle vervallen soms leegstaande huizen hier. Voor we onze klas ontmoetten konden, werden we door Frank opgewacht die ons als een schapenherder naar het goede locaal bracht in dat labyrinth. Toen we aankwamen was de klas nog leeg. En zelfs toen de les begon waren amper stoelen gevuld. De leerkracht meende dat dit normaal was, iedereen komt wanneer hij/zij wil. En zo was het ook. Een voor een vielen ze de deur binnen- of dat nu en uur later was of niet .. dat kan hier gewoon. Ik had zowieso de indruk dat hier alles beetje in het teken van "alles kan alles mag staat. Bellen in de les, rechstaan, voor de deur gaan chillen, slapen of gwn met klasgenoten praten terwijl vanvoor iemand zijn presentatie doet. Gezellig! Op een uni voelde ik me allesinds niet. Iedereen was ook supernieuwsgierig, soms werd ik soms aangesproken door mensen die niet in mijn richting zitten. Hola hola chica, de donde eres, que edad tienes, que idiomas hablas. Best wel grappig. De klaskameraden zijn ook zeer sympathiek alhoewel je snel doorhebt wie echt voor je zorgt en wie alleen maar even wil weten waar je vandaan komt en wat je hier eigenlijk komt doen. In de pauze hebben Ausa en ik ook meteen een drankje gekregen van een meisje uit onze klas. We zeiden dat dat niet nodig was, maar de mensen die erbij waren meenden ook dat dit de Peruaanse cultuur is en dat we dat nu zonder slecht geweten moesten drinken. De lessen op zich waren saai, alhoewel ik al veel kon verstaan. Vandaag leerden ze bijvoorbeeld serieus wat klinkers en medeklinkers zijn. Dit kon ik even niet geloven. Maar goed- het Belgische schoolsysteem staat dan tog hoog aangeschreven. Verder kan ik helaas nog niet meer over het schoolgebeuren vertellen, maar dit zal snel veranderen.
Vorige week was ik ook nog in Puyango( nieuwere wijken van Tumbes) met Valeria om een vriendin ,die erg begaan is met manicure, te bezoeken. Het was echt supergezellig! En aangezien Melissa een aantal jaar geleden ook een Duitse gastzus uit Freiburg in Duitsland had, hadden we ook voldoende gespreksstof. Het is echt een lief meisje, ze heeft zelfs onze nagels gedaan, jaja nu kan ik elke dag haar kunnen bewonderen. 
Zaterdag was iedereen thuis. In de ochtend hebben we voor het eerst samen gebid. De oma las een stuk uit de bijbel, iedereen moest iets aan God vragen en daarna hebben we het Padrenuestro opgezegd. Zoals jullie weten ben ik ook gedoopt, maar over geloof heb ik nog nooit intensief nagedacht- tog vond ik het een must om mee te doen uit respect voor mijn familie hier. NA de kleine mis hebben we samen ontbeten : melkbroodjs met gyros om 8 30 s'ochtens. Dat was wel even vechten om dat binnen te krijgen omdat ik thuis nooit ontbijt en zeker geen VLEES. Om 7 uur was er dan een Welcomesreunie van AFS. Elke familie moest een koude plat voorbereiden. Ik begon wel even te stressen toen mijn gastzus om kwart voor 7 de patatjes voor de bereiding "papas a la huancaina" begon te kuisen. Ik zei dat we ons moesten haasten, maar mijn familie bleef heel rustig. Om half 8 ging mijn gastmoeder ook nog douchen. Uiteindelijk waren we er geraakt met iets meer dan een uur vertraging EN we waren niet eens de laatsten. Zoveel over het Peruaanse tijdbegrip. De locatie was mooi versierd, overal hingen vlaggen en er stond een kleurrijk buffet met allerlei snacks. Nadat het AFS comite een speech gehouden had, was het aan ons: iedereen moest zich voorstellen en zich op zijn manier bij zijn gezin bedanken voor het feit dat ze ons in huis willen nemen. Ik was wel even zenuwachtig, maar uiteindelijk was het me tog gelukt mijn eerste woorden Spaans voor een gevulde zaal te laten weerklinken.Que suerte! De avond was echt geslaagd. Er waren ontelbare optredens van verschillende Peruaanse volksdansen. Van klein tot groot en iedereen met supermooie kostums. De laatste groep daagde ons zelfs uit om mee te dansen. We amuseerden ons rot, vooral omdat we in tegenstelling tot die Peruanen echte planken zijn op de dansvloer haha. Ach, het is echt leuk hier. Zondag ben ik met mijn twee oudste zusjes en Franziska (meisje uit Duitsland) en haar zussen naar SunsetClub aan het strand geweest. Het was overweldigend mooi. Het water was blauwer dan blauw en het water zaligwarm. Het uitzicht met de rotsen in de verste verte echt onbetaalbaar. Alles deed me een beetje denken aan vakantiefoto's van Eddy die ik ooit zag.Palmbomen, muziek... que quieres mas? Ah, misschien nog iets grappig. Mijn grootmoeder, die hoe ik ondertussen weet altijd kookt, is momenteel bij familie in Piura. Toen we terugkwamen van het strand was er niets volwaardig eetbaars in huis te vinden. De winkels waren ook gesloten daar het zondag was. Zodus hebben we droog rijst met ei en natte worst gegeten. Best wel lachen, vooral als later die dag de rest van de familie met overlekker eten broodjes en beleg aankomt, terwijl wij ons voor de afwisseling eens met RIJST hebben volgegeten. DUS...
 Volgende week ga chillen, zwemmen en eten in een hotel aan het strand met heel mijn gezin ter gelegenheid van een schoolse activiteit van Mercedes.
Zo bij deze sluit ik dit bericht ook af, aangezien het anders echt te lang wordt... Hopelijk is het daar in Belgie ook goed met iedereen en moeten jullie niet al teveel kou lijden.
We horen van elkaar,

Saludos y besitos de colores
http://www.youtube.com/watch?v=2BR7yFtSrjo

Maru X

De eerste week zit er al op...

Piep,
weer een korte update mijnerzijds. De eerste week zit er op en ondertussen zijn de een en andere zaken al erg gewoon geworden voor mij. Bijvoorbeeld staar ik nu niet meer als een gek uit het raam van onze keuken om het drukke verkeer, dat ik al bijna niet meer waarneem (omdat ik waarschijnlijk al selectief doof ben nu) in de gaten te houden. De voorbije dagen waren dan weer iets minder druk. Woensdag had ik de gelegenheid tog in de school van mijn kleine gastzusjes te geraken, gezien mijn mijn jongste zusje langer dan verwacht op school aanwezig moest zijn wegens communievoorbereidingen. Jaaa, we doet haar communie in december en ik ben echt benieuwd hoe een dergelijke plechtigheid hier verloopt. In ieder geval brachten we haar middag eten, en stond ik tog nog BINNE de schoolmuren. Er was een grote speelplaats en de gebouwen eromheen leken wel erg op Griekse architectuur, met grote stevige zuilen en open lokalen. Kei leuk om les in te krijgen lijkt me. Verder heb ik die dag niet meer veel gedaan. Ik was samen met Valeria mijn overstoere rode gsm gaan kopen. Een model van de operator MoVistar, wat in mijn oren zo hard klinkt na een slechte kopie van ons merk Mobistar. Maar hij werk, ik ben beschikbaar en dat is dat wat telt. S'avond heb ik Ana nog met haar Engels huiswerk geholpen en nadien ben ik in de nest gaan kruipen hoewel het nog maar 8 9 u was. Kei raar. Om 7 uur ben ik hier klaarwakker maar tegen de latere namiddag sta ik echt op standby. Misschien zijn dit nog gevolgen van de jetleg.
Donderdag was kei gezellig. In de ochtend heb ik het klad voor het volgende krantenartikel geschreven en met Valeria, die vroeger van haar werk was ontsnapt, DE droomreis door Peru uitgestippeld. Een maand Peru tegen een vrij menselijke prijs . Als dat maar realistisch is. We werken eraan haha. In de namiddag zat ik bij de kleine kindjes en heb allerlei vragen over Belgie, talen en mijn familie beantwoord. Ik voelde me net in een quizprogramma. Ook weet mijn nichtje nu wanneer een vrouw weet dat ze zwanger is- jaja soms komen ze hier wel af met vragen waarvan ik denk: oke hoe leggen we dat nu uit in het Spaans haha. Maar ze gaf me wel de indruk het te begrijpen. Oeff.
Ook hadden we ondertussen de eerste fiesta in Tumbes. Een AFS collega uit Zweden vierde zijn 18de verjaardag en we waren allemaal uitgenodigd in zijn huis. Allemaal te samen hebben we bijgelegd voor een mooie verjaardagstaart, met welke hij later zeer goede kennismaking gemaakt heeft. In Peru is het de traditie de jarige met het hoofd in de taart de duwen. Ook moet men een stuk uit de taart bijten en een danspartij voordoen. OMG, gelukkig heb ik nog even. Het was wel grappig, we hebben ons kostelijk geamuseerd en ik denk zelfs dat ik het gebruik ga overnemen. Het zorgt namelijk niet alleen voor sfeer maar ook voor gezeldige fotos. De taart was trouwens lekker. Een soort van zanddeeg met blauwe slagroom rond en mintgelantine. Speciaal maar lekker. We werden zowieso verwend want Theodors gastmama had nog een heel cena (avondmaal) voor ons geprepareed.
Zo dat was weer een kort berichtje om jullie op de hoogte te houden. Ik ben erg benieuwd want vandaag mag ik de eerste keer naar de universiteit gaan. Hoe deze ervaring was, laat ik jullie snel weten. Wie geinteresseerd is in mijn lessenrooster, kan mij altijd een mailtje sturen. En dat geldt ook over het algemeen- altijd leuk iets uit het Belgenlandje te horen. Voor foto's zorg ik trouwens ook in de komende dagen!

Saludos desde Peru,
Maru


PS: Voor iedereen die een beetje Peru in huis wil halen dit mooie liedje met toffe afbeeldingen gezongen door een geweldige Peruaanse zanger: Gianmarco !


http://www.youtube.com/watch?v=wkOkdzrf2Tk

Amai, amai...

Elaba ,

gisteren had ik mijn eerste drukke dag hier in Peru. Graag zou ik mijn belevenissen daarom met jullie delen. Rond 7 uur s ochtens kwam mijn oudste zus mij voorzichtig wakker maken om te zeggen dat ik mijn kleine nichtjes en zusjes mee kon naar school brengen als ik zin heb. Uiteraard liet ik mij deze kans niet ontgaan en begeleidde ik hen mee naar Santa Maria de la Frontera met rarara een Mototaxi. Samen op de moootoo haha. Toen we aankwamen waren alle kinderen en vooral de soort van security al aan het staren. Misschien maakte ik een vreemde indruk op hem- het was ons dan ook niet toegestaan de school van binnen te bekijken ( uit veiligheidsredenen). Helaas, maar het was een poging waard. Ik keerde terug naar huis om een beetje te rusten en mijn dagboek bij te schrijven. Tegen 11 u kwam mijn tante en haar man Eduardo, die ik voor het eerst zag, naar boven om te zeggen dat ik naar buiten moest komen. Zogezegd hadden ze me nodig om ergens te helpen , gezien Chary de Engelse taal niet machtig is. Uiteindelijk moest ik echter helemaal geen handje bijsteken.. in tegendeel- het echtpaar nam me mee naar een echte Cevicheria. Ik was erg verrasst maar zeer dankbaar. Voor het eerst in mijn leven heb ik het echte nationale gerecht van Peru mogen proefen. Ze hadden een kleine gemengde schotel besteld, hierop lagen: gefrituurde bananen, gezouten gebakken mais, conchas negras ( zwarte oesters die er niet uitzagen), rauwe vis in limoensap en langostinos, een soort van scampis. Het was lekker, waarbij ik moet zeggen dat mama en ik in Belgie goed werk hadden geleverd. Onze ceviche was minsten even goed als deze Tumbesiaanse bereiding! *schouderklop*
Na het eten gingen we trug naarhuis want het middageten was klaar. Ja jullie lezen goed, het ETEN. Ik had net, voor mijn verhoudingen, een hele maaltijd gegeten maar nu gingen we dus opnieuw eten. Ik vroeg een kleine portie aangezien ik eigenlijk geen honger meer had, wat ik natuurlijk niet kan zeggen omdat het onbeleefd zou overkomen. Resultaat van die kleine portie was in ieder geval een bord voor minstens 2 personen in Belgie. Smakelijk!
Dinsdag in de namiddag hadden we ook voor het eerst een AFS reunie. Het dee echt deugd tussenal het Spaans hier nog eens Duits en Frans te kunnen praten met de andere deelnemers. Voor ik hierop verder ga moet ik jullie absoluut vertellen van het sleutelincident. Dus, de familie werkt hier steeds beneden in het internetcafe. Toen ik mijn spullen wilde halen kreeg ik van Rosa de sleutel om boven de deur naar de woning te openen ( iets wat hier niet vanzelfsprekend is, omdat het veel vertrouwen vergt - in Lima zeiden ze ook dat we dit moeten koesteren indien we de eer hebben). Ik had dus de sleutel en ging doodnormaal de woning binnen om me klaar te maken. De sleutel stak ik in mijn achterste broekzat zodat ik hem zeker niet kon laten liggen. In de tussentijd was mijn klein nichtje ook naar boven gekomen. Ze zat bij mij op het bed en we pratten over talen tot ze zei dat we terug naar beneden gaan. Ik zei dat het goed was maar dat we de sleutel terug moeten meenemen. Zo gezegd zo gedaan... we namen de sleutels mee en gingen terug naar het gelijkvloers. Lomp hoe ik ben ,verbazing verbazing, had ik natuurlijk iets vergeten. Ik ging terug naar boven met dezelfde sleutels maar kwam niet binnen... Wat was er gebeurd. Ik had niet in de gaten dat de sleutel die ik van Rosa kreeg drie elementen had, terwijl de sleutelbond die mijn nichtje mij gaf maar twee sleutels had. Omdat ik al vergeten was dat ik de goede sleutel in mijn zak gestoken had begonnen we dus ( de kleine Marie Eduarda en ik) op de deur te kloppen en te roepen Anna Anna, die lag te slapen in de hoop dat zij ons kon binnenlaten. Tevergeefs haha. Ik vertok zonder mijn spullen naar de AFS bijeenkomst welke heel gezellig was ( we zaten bijeen en gingen daarna na de winkelstraat) tot ik op een gegeven moment doorhad dat die huisdeursleutel in mijn broekzak stak. Damn! Ik haaste me naarhuis in de hoop dat mijn familie niet al te boos ging zijn. Toen ik aankwam stond mijn tante al te wachten. Ze was blij dat ik terug thuis was, net zoals de moeder die zich al zorgen had gemaakt. Ik vertelde van mijn ongeluk en verontschuldigde mij. Hierop pakte mijn gastmama me stevig vast en zei dat ze blij is dat ik terug ben en dat ik nu chocoladecake moest eten haha - met mijn lompheid moesten ze wel erg lachen. No te preocupes, no es un problema! Oeff, chanske zeg ik dan. Dat was wel een lesje voor mezelf, dat ik niet meer zo snel zal vergeten.
In de avond was heel de familie nog aan de TV gekluisterd wegens een belangrijke match : Peru- Argentinie. Voor iedereen die zich aan een kleine uitdaging waagt, de uitslag wordt vermeld in het krantenartikel onderaan.

http://www.andina.com.pe/Espanol/noticia-seleccion-peruana-futbol-empato-11-argentina-427979.aspx

We lezen elkaar ,
Maru X

Goe(d) gezin(d)

Alloah,

Nu heb ik even de gelegenheid jullie mijn nieuwe familie voor te stellen. Ik ben hier dus terecht gekomen in een gek vrouwengezin bestaande uit  mama Rosa en haar 3 kinderen Valeria (21), Ana (11) en Mercedes (9) , haar zus en kinderen. Ik was overblij toen ik te horen kreeg dat zij me in huis zouden nemen omdat ik al maanden op voorhand contact had met Valeria zonder te weten dat zij mijn gastzus ging worden (wat ik heel stiekem hoopte). De ontvangst was dan ook overhartelijk. Mijn zusjes en nichtjes hadden een grote poster gemaakt om me te verwelkomen "Bienvenida Maroussia". Zoo schattig! Meteen werd ik omarmd en van links en rechts gekust, wat hier volgens mij een ziekte is die blijft duren. Vooral de kleine meisjes zijn zeer aanhankelijk, ze komen naast me zitten , knuffelen non stop en strelen voortdurend door mijn haar. "Eres rubia", zeggen ze dan heel de tijd wat zoveel betekent als " je haar is blond/ros". Best wel grappig en begrijplijk want hier hebben ze allemaal vandat pekzwart dik haar wat ik persoonlijk veel interessanter vind maar bon. En wisten jullie dat Marlon vaak bij mij op bezoek is - mijn neefje , de enigste jongen hier naast de grootvader, draagt dezelfde naam. Wat een toeval he!
Mijn naam daarentegen zorgt, ookal dacht ik het niet , voor problemen. Daar mijn naam hier een vleesgerecht was verheugde ik me al op een jaar zonder complicaties haha maar helaas- ze laten zich misleiden door de spelling en noemen me MarOUssIA. Telkens als ik de kans heb me ergens voor te stellen leg ik de nadruk op de juiste uitspraak in de hoop dat ze merken dat het wel degelijk phonetisch Maruscha is, zoals het gerecht. Eigenlijk wel grappig die momenten. Komt tijd komt raad zeg ik dan.
 Wat ik nog altijd niet goed begrepen heb hier is de regeling van het eten. Als ik het goed begrepen heb ( en ik ben vrij zeker want het feit dat we de eerste dag meteen CHIFA zijn gaan eten duidt er ook op) kook de vrouw des huizes hier niet vaak. Er is wel een keuken met kookplaten en een oven, maar een ijskast kon ik nog niet opsporen alhoewel er dan tog voedingswaren zijn voor het ontbijt. Echt raar, maar ik kom er nog achter! Misschien zijn het de grootouders die deze taak voor hun rekening nemen gezien de rest van de familie bezig in het internetcafe.
 Gisteren hebben ze me meteen al een stadrondleiding gegeven en me getoond in welke straten ik beter niet kom wanneer het donker wordt (dat is hier rond 5 6 uur). Tegen 8 u ben ik met Vale ook ng eens naar de Plaza de Armas geweest, dat was supergezellig. Op zondag komen er vele gezinnen naartoe om te socializen, wat over de markt te slenteren en naar de muziek te luisteren.
Het huisje is gezellig. Onderaan bevindt zich het internetcafe dat de familie uitbaat en op het eerste verdiep zijn er twee bureaus die ze verhuren. Volgens mij wordt er momenteel eentje gebruikt door een zelfvertrouwengroep of hoe ik het moet noemen. Alle mensen staan er in een cirkel , iemand roept iets wat echt niet te verstaan is en de rest herhaalt het al schreeuwend. Jaja, en stel u dan is geen vragen e. In elk geval leven wij dus boven in de hoogste verdieping. Ik heb een klein maar fijn kamertje met links een venstertje naar de kamer van Mechita en rechts een deur na de slaapkamer van mijn oudste zus en de mama. Achter het huis is er een kleine patio met een hollywoodschommel en wat plantjes. Ook wonen de grootouders hiernog achter de tuin in een eigen gezellige soort van koterij. Alles mooi op zich. Over de cadeautjes waren ze ook allemaal heel blij , vooral de calender met foto's vonden ze erg creatief. Nu snapten ze ook waarvan die blauwe ogen komen... Verder heb ik mn zusjes gisteren nog wat Duitse basiswoorden geleerd, dit vonden ze echt supertof (en ik ook). Zoals jullie zien, leven ze hier ook zo hun leventje he. En gelukkig kan ik zeggen dat ik goed ben terecht gekomen in een even gestoord en warm gezin zoals thuis in Belgie!

Hasta la prox,

Maroussia Holzer
Arenas-Bacas

Good vibrations!

Hallo daar ergens aan de andere kant van deze aardbol!
 
Hoe jullie hieruit kunnen opmaken ben ik veilig aangekomen in Tumbes. De busrit van 22 u waar ik al een halfjaar tegenop zat te kijken was misschien wel het aangenaamste transport ooit. De stoelen waren erg comfortabel en konden omgevormd worden tot een bed indien men wenste. Ook culinair waren er voorzieningen. Zover de lange reis, die zo gek het ook is nog langer duurde dan de vlucht van Brussel naar Lima. In de voorbije dagen mocht ik al veel leuke dingen beleven en ik denk dat dat ook zo mag zijn na het tog wel zware afscheid aan de luchthaven. Bij aankomst in Lima was ik positief verasst van de mensen- ik kon me wel al inbeelden dat ze een andere mentaliteit zouden hebben , maar de manier waarop ze ons hielpen topte mijn verwachting tog wel even. Nadat we de koffers opnieuw hadden bemachtigd zagen we in de verste verte al een AFS bordje wapperen. (Trouwens rook de luchthaven raar maar waar helemaal naar mijn dagcreme van Alverde.) Wanneer we het dichter benaderden zag ik meteen dat het de voorzitter van AFS Tumbes was die ons stond op te wachten in de aankomsthal. Nadat iedereen verzameld was, vertrokken we met de bus richting slaapplaats, een oud klooster in een niet al te veilige buurt. Onveilig voelde ik me eigenlijk niet. Onderweg zagen we wel veel loesje huizen en een aantal zwerfhonden. Het grappigste vond ik de opmerking van een begeleider die luidde: Just go out while expecting the worst, if you find out that its not that bad afterwards its good, you know... okaaay!Die zelfde avond kregen we ook nog lekker eten: soep en koude frietjes met kip (koud, dat hoort hier zo).
Verder gingen we snel naar bed aangezien de vlucht ons zeer moe gemaakt had. Ik deelde een gezellig kamertje met de lieve Delphine. Van rusten was er echter niet veel sprake, veelmeer hield ons het tijdverschil bezig. We waren zo verwarrd dat we bijna om 7u locale nederlandse tijd waren opgestaan ipv te wachten tot het in Lima 8u s ochtens was om te gaan ontbijten. Na heel  wat wiskundige berekeningen constateerden we dat we nog 7u slaap hadden YES! Het ontbijt was oke, we hadden broodjes en confituur (opzich vrij Europees)- enkel het papayasap dat meer op mousse leek was wennen. Lekker maar niet voor elke dag. Wat de locatie betreft konden we ook niet klagen. Sommige gebouwen werden door de school gebruikt en dat was zeer tof aangezien we zo eerste banden konden smeden met peruaantjes. De kindjes waren erg enthousiast wuifden en Hi5den haha. Het introductieweekend zelf was zeer nuttig gezien de tips en informatie die we kregen. Op het programma stonden: welcome to peru, living conditions en safety net zoals de ingewikkelde VISA procedure. Op vrijdag zijn we in de ochtend even naar een supermarkt gegaan om indien nodig aankopen te doen. Wij Belgjes gingen gewoon mee uit nieuwsgierigheid. En het was de moeite. In de winkel speelde er supergoede reggeaton zo luid dat je elkaar haast niet verstond, echt gek! Na de korte wandeling kregen we een dansles van een heel aparte vrouw. Ik denk dat zij ons reeds de tweede dag de angst nam om gewoon los te gaan op de dansvloer. Dit was ongeveer alles wat me zo te binnen schiet van de eerste dagen Lima. Het was zeer leuk nog alle nationaliteiten die hier blijven te kunnen ontmoeten maar over het algemeen ben ik blij om eindelijk "thuis" te zijn en mij te kunnen settelen in een angenaam klimaat waahant of jullie het nu geloven of niet: in Lima moesten we een wolle trui en jas aandoen- zo freezing was het. Brrr! Voila zover mijn eerste bericht uit Zuid- Amerika. Snel volgt er een bericht over mijn sympathiek gezin en de cultuurschock die tog niet ongemerkt aan mij voorbij gaat..

Hasta la vista babies
Maroussia X




AFS'ers vanuit heel de wereld in Peru


AFS de Belgica

Ich bin dann mal weg...

Hola amigos,

de koffers zijn gepakt en de laatste maatregelen genomen. Het vertrek staat voor de deur. Morgen zal ik in alle vroegte vertrekken richting Zaventem om samen met de andere landgenoot-AFS’ers de grote reis aan te gaan. Op deze weg zou ik graag iedereen willen bedanken voor het “toffe” afscheidsfeestje (afscheidsfeestjeS? – het waren wel 3 bijeenkomsten). Wat een proces als ik er zo op terug kijk. Wat een jaar geleden een zeer impulsief idee was, wordt plots heel concreet. Vele mensen vroegen zich af hoe ik me nu voelde of ik er klaar voor was… -als het gevoel zou moeten omschrijven kreeg het de WTF, waar-ben –ik-mee-bezig stempel. Alles voelt nog heel onwerkelijk en vreemd, zeker voor mij aangezien ik  voordien nog geen stap gezet heb op het zuidhalfrond. Hoe mijn houding zal evolueren, zullen jullie hier kunnen volgen. Graag wens ik alle schoolgangers nog een goede , maar vooral succesvolle schoolstart toe!

Tot het volgende blogbericht, het éérste vanuit de Andesstaat!

Adios,

Maroussia 

Whatever the situation,

Wherever you are,

Whoever you are, 

turn it into an

Experience!