Hola lieve bloglezertjes,
Het is weer
veel te lang gelden dat ik mijn belvenissen hier heb neergeschreven. Dit komt
omdat ik als maar drukker aan het worden ben. De laatste weken hadden we veel
activiteiten met AFS en ook een en ander te feestje in de familie. Op 30
september bijvoorbeeld verjaarde mijn opa “papetito”. Daar het een ronde
verjaardag was , namelijk 80 jaar, reisde heel de familie van Piura en Lima
naar Tumbes. Het was zeer
spannend kennis te maken met de overige familieleden. We zaten gezellig samen ,
hebben gebabbeld en zoals altijd veel en overlekker gegeten. Tegen de late
namiddag was er dan een verassing: de dochters hadden een muziekgroep geregeld
die kwam optreden. De Mariachies, welke een mix van Peruaanse en
Mexicaanse liedjes hadden gebracht. Het ging echt los, iedereen stond recht en begon te dansen. De volgende
ochtend was ik een beetje moe, gezien ik de avond voordien vrij lang was wakker
gebleven om iedereen nog te kunnen uitwuifen. Na het middageten vroeg een tante
uit Lima, die een week gebleven was, of
ik zin had om mee te gaan naar de Ecuadoriaanse grens. Natuurlijk nam ik deze
uitnodiging zonder enig aarzelen aan. En het was de moeite. Ik vind dat
vrouwtje zo schattig omdat ze van character zo als mijn oma is en dat voelde
leuk, zo herinnerd te worden. In het stadje waren overal marktkraampjes met
maar liefst alles wat een mens kan wensen, (behalve lekkere opa-frietjes,
chocolade of een lekkere Schnitzel- ahh soms snack je zo hard naar de goede
oude Belgische keuken). We liepen gezellig rond, dronken het nationale drankje
van Ecuador, wat in de verste verte niet kan tippen aan onze Inka Cola, tot
mijn gastzus plotseling een beetje paniek kreeg. Ik snapte niet goed wat er aan
de hand was tot ik een aantal meter verder een groot bord zag hangen met
daarop: Bienvenida en Peru. Oeepss, we hadden per ongeluk de grens overgestoken
en nu zaten we dus op Ecudoriaans grondgebied, wat hier vooral voor
buitenlanders voor problemen kan zorgen ivm de verblijfsvergunning. Nu
was het dus de kunst Peru terug binnen te geraken zonder de migratiepolitie te
passeren. En ik kan jullie
verzekeren dat dit als blanke persoon met blauwe ogen hier niet de
gemakkelijkste opdracht is. Jaja, ik had het wel even warm, maar gelukkig was
het ons gelukt. S’avonds die dag had ik dan nog danslessen met AFS. Op 31
oktober wordt hier namelijk het feest van de Creoolse muziek gevierd. Overal is
er muziek en er wordt veel gedanst. Wij met onze groep zullen een
traditionele dans van het
Amazonewoud en een modern dans op muziek
van Gutavo Lima presenteren. Verder heb ik als maar minder tijd lijkt het- mijn
agenda is de meeste dagen van de week uitgeboekt omdat ik me ondertussen al
zelfstandiger kan bewegen in de stad. Oh, bovendien heb ik vorige week
donderdag de eerste keer iets moeten voorlezen op de universiteit. De leerstof
ging net over uitspraak en de leraar vond het gepast om de ultieme teste te
doen. Peruaan tegen Belg- wie leest beter ? Jaa, ik moet toegeven- mijn
klaskameraad was vast overtuigender, MAAR ik kreeg ook lof en dat doet altijd
deugd! Na de tog wel zware schooldag (maar liefst 30 min les op donderdag) ben
ik met andere AFS’ers op de Plaza Bolognesi gaan chillen met de lekkerste
chocoladekoekjes del mundo: Tentacion doble chocolate- gewoon hemels! Overlaatst
kon de vrouw die de was doet ook niet komen, zodus moest ik zelf mijn handen in
de zeep steken. Het was echt superleuk, aangezien ik nog nooit voordien met de
hand gewassen had. Volgens mij heb ik het wel goed gedaan, de kleren waren weer
lekker fris en alles past NOG. Nog, want amai- ik denk dat wij als
uitwisselingstudenten liever geen weegschaal tegen komen. Er wordt zoveel
gegeten en het ergste is na het middagmaal heb ik nog steeds trek.Ik vond het
echt superaar, maar ondertussen heb ik in mijn AFS gids gelezen dat dit een reactie
kan zijn op de nieuwe eetgewoontes , die we aan het aannemen zijn. Hmm, raar
maar het kan best want ik ben niet de enigste die heel de dag zou kunnen eten.
Zondag heb
ik voor het eerst ook een familieuitstap gehad naar het platte land (el campo).
We zijn langs de vele bananeplantages gereden richting riviermonding, waar we
in helder zaligwarm water gestapt zijn. Alhoewel ik veel armoede kon waarnemen
langs de straten was ons middageten een deftige schotel met rijst, papas a la
huancaina en eend. Het had gesmaakt, maar ik voelde mee wel een beetje slecht
wanneer ik aan de mensen dacht die s’avonds misschien enkel een stuk brood op
hun bord vinden! Thuis had de oma me ook nog uitgenodigd op een gezellige
babble met een kopje thee en toastbroodjes. Het was een zeer fijne dag in
vergelijking met de minder fijne nacht die volgde. Als de Peruanen iets kunnen
dan is het feesten en dat voor eender welke rede,zoals voor het x-jarige bestaan van een straat ,
Bijvoorbeeld de straat vlak achter ons huis, met luide muziek en geschreeuw van
straathandelaars tot 5 uur snachts. Ja, slaapwel he… niet dus! Maandag was een
rustige dag. Er was geen les omdat 8 oktober hier een feestdag is, waar men het
einde van de oorlog met Chile herdenkt. Verder ben ik hier vrij aktiv he. Op
een aantal namiddagen geef ik Engelse les aan mensen van mijn universiteit. Ik
help mijn zusjes en nichtjes vaak bij het huiswerk, wat voor mezelf ook vaak
heel leerzam kan zijn. Ook was ik nog in het stad met mijn nichtje Fernando, om
een verjaardagscadeautje te zoeken voor mijn gastmama die op 15 oktober
verjaart. Zo, bij deze ga ik mijn blogbericht ook afronden anders wordt het
weer veel te lang. De komende week zal het stilletjes worden mijnerzijds omdat
ik voor een week Piura ga verkennen. Ik
kijk er al superhard naar uit omdat er blijkbaar meer te doen is dan hier in
mijn geliefd Tumbes EN omdat ik de gelegenheid heb om Belgen te ontmoeten van
AFS, die er wonen. Het is keilief van
mijn familie dat ze me menemen om andere steden te kunnen ontdekken. Maar dat
is niets he, zeggen ze- de busrit duurt MAAR 5 uur. Ahh, ik moet nog steeds
lachen omdat de mensen hier een ander besef hebben van afstanden. Maar bon, als
ik er maar geen reisziekte van krijg- of heb ik die al?
Dikke
knuffel uit Tumbes,
Maru
