Piura- cause you're hot and you're cold!

Hallo iedereen, 
 het is weeral veel te lang geleden dat ik iets heb laten weten. Shame on me! Verklaring voor de stilte op mijn blog was mijn reis naar Piura, een stad 5 h zuidelijker dan Tumbes. De andere weersomstandigheden waren fel te voelen. Overdag tropisch warm en tegen de late avond siberische winter- het weer is hier nog al wat. Vorige week zaterdag zijn we dus vertrokken richting Piura in een zeer comortabele bus. Tijdens de rit werden we van het slapen afgehouden door een verkooplui die zijn producte trachte te verkopen. Het was echt megairritant: om de 10 min kreeg je medicijnen in je hand gedrukt om door te geven en voortdurend moest je naar posters van rokerslongen of beschadigde lever staren. Gezondheid! Na de overleerrijke uren kwamen we aan in het gezellige apartementje van tia Rosio, de zus van mijn gastmama ,die er samen met haar dochter Adriana leeft. Na een lekker middagmaal ging ik met mijn oudste gastzus naar de universiteit om de jaarlijkse Olympiadestoet bij te wonen. Elke richting heeft namelijk de opdracht een wagen te versieren volgens een bepaald thema. De richting Empresas van Valeria bijvoorbeeld had een wagen helemaal in Italiaanse stijl versierd. Hun pluspunt was de Miss Peru, die figureerde als Italiaanse diva.




 Na de stoet heb ik een inkomskaart gekregen om ook de danswedstrijd te kunnen zien, wat echt de moeite was. Uiteindelijk had de wagen van de richting ingenieros gewonnen, volgens mij ook terecht. Mijn zus was ook zeer blij over de eerste plaats bij het dansen. Moe maar blij gingen we die koude nacht terug naar het apartementje in de dierenartstenwijk van Piura.



 De volgende ochtend had ik voor het eerst na een dikke maand eens een andr ontbijt: tamal met een vleesgebakje en melk in plaats van een droog broodje met warme melk (als er nog is). De eerste dag was vrij rustig omdat de andere tante uit Tumbes met haar echtgenoot en 2 kinderen ook nog naar de stad afgezakt waren. We zaten gezellig binnen en hebben gekletst over God en de wereld. Tegen de late avond gingen we naar de Open Plaza, een groot shoppingcentrum in het centrum, een beetje te vegelijken met Wijnegem. We gingen samen met tio Eduardo naar de film te gaan: Taken 2- echt een aanrader by the way! Terug thuis heeft mijn nonkel nog noedels met vleesworst en melk als saus klaargemaakt. Beetje vreemd , maar tog wel lekker op een manier vooral omdat het eens rijstloos eten was. Maandag hebben we de namiddag doorgebracht in Club Grau, een soort van sportterrein waar je kan zwemmen en sport zoals tennis beoefenen. Het dee echt eens deugd op sportiewf vlak nog eens aan mijn grenzen te gaan. In Tumbes is fitness en beweging blijkbaar een onbekend begrip. Diezelfde dag heb ik voor het eerst kippenpoot geproefd en ik moet zeggen dat het te eten valt. De structuur is gelantineachtig en de smaak relatief neutraal. Njamie!



 De overige dagen heb ik benut om de toerist uit te hangen. Samen met mijn zusjes en nichtjes zijn we de Plaza de Armas, het Grau museum ( Grau was een belangrijke strijder in de oorlog met Chile, verder werd hij de soldaat der moeders genoemd omdat hij ervoor zorgde dat de lichamen van overledenen terug naarhuis gebracht werden) en het centrum gaan verkennen. 




Verrassenderwijze sprak de taxichauffeur die ons naar de voorgaande plaatsen voerde Duits " Ich rauche Pfeife" - wat je niet alles tegenkomt in Peru he. Woensdag ben ik met een andere zus van mijn mama en haar man John spontaan naar Colan gereden, een andere stad in de provincie Piura , bij het strand. We gingen er kijken naar een terrein dat het gezin gekocht had als buitenverblijf in de zomer. In de auto onderweg speelde grappigerwijs 99 Luftballons op de radio- en dan de mensen die meezingen zonder er een fluit van te verstaan. Geweldig! S'avond ben ik met de vriendengroep van Valeria een lekkere kipbrochette gaan eten op straat in de wijk Miraflores. Daar heb ik ook voor het eerst bier met Inka Kola gedronken- een vreemde mix met frisse smaak.  Bovendien heb ik tijdens mijn verblijf nog eens landgenoten kunnen ontmoeten. Het deed echt deugd nog eens Nederlands te kunnen praten ookal met half spraakgebrek.




 Na 2 maand Spaans is communiceren in een andere taal al echt een gewonte geworden. Maar we hebben ons geamuseerd bij een goede drink in de Starbucks en bij het pingpongen in het huis van de AFSer Rasmus uit Denemarken.  De laatste dag in Piura heb ik een openluchtmis bijgewoond met mijn gezin en de Catacaos gezien. Een oord 12 km van het centrum waar ze typische handenarbeid en juwelen verkopen langs het straat. De hoeveelheid en al de kleurtjes waren vrij impressionant. Ik wil zeker terug gaan voor ik naar België ga om een of ander souveniertje te kopen.




 Bon , over het algemeen heb ik een zeer goed beeld van de stad kunnen vormen. Het weer is er misschien iets aangenamer omdat de hitte minder drukkend is, maar over het algemeen ben ik superblij met mijn lovely Tumbes. Na een leuke week kwamen we zondagavond om half 12 terug aan in het vertrouwde Tumbes, net op tijd om maandag terug naar de universiteit te gaan. 
Voila, bij deze verontschuldig ik mijn voor mijn Nederlands , dat steeds meer Spaanse vormen aanneemt.Wie heeft er vanaf juli tijd voor bijles moedertaal? 

Groetjes,
Maroussia XxX

PS: Foto's Piura :https://www.dropbox.com/sh/w0lxswn68jlhf1h/m7cp5sJ9vK/New%20folder/New%20folder/Peru/New%20folder

Viviendo una vida peruana..

Hola lieve bloglezertjes,

Het is weer veel te lang gelden dat ik mijn belvenissen hier heb neergeschreven. Dit komt omdat ik als maar drukker aan het worden ben. De laatste weken hadden we veel activiteiten met AFS en ook een en ander te feestje in de familie. Op 30 september bijvoorbeeld verjaarde mijn opa “papetito”. Daar het een ronde verjaardag was , namelijk 80 jaar, reisde heel de familie van Piura en Lima naar Tumbes. Het was zeer spannend kennis te maken met de overige familieleden. We zaten gezellig samen , hebben gebabbeld en zoals altijd veel en overlekker gegeten. Tegen de late namiddag was er dan een verassing: de dochters hadden een muziekgroep geregeld die kwam optreden. De Mariachies, welke een mix van Peruaanse en Mexicaanse liedjes hadden gebracht. Het ging echt los, iedereen stond recht en begon te dansen. De volgende ochtend was ik een beetje moe, gezien ik de avond voordien vrij lang was wakker gebleven om iedereen nog te kunnen uitwuifen. Na het middageten vroeg een tante uit Lima, die een week gebleven was,  of ik zin had om mee te gaan naar de Ecuadoriaanse grens. Natuurlijk nam ik deze uitnodiging zonder enig aarzelen aan. En het was de moeite. Ik vind dat vrouwtje zo schattig omdat ze van character zo als mijn oma is en dat voelde leuk, zo herinnerd te worden. In het stadje waren overal marktkraampjes met maar liefst alles wat een mens kan wensen, (behalve lekkere opa-frietjes, chocolade of een lekkere Schnitzel- ahh soms snack je zo hard naar de goede oude Belgische keuken). We liepen gezellig rond, dronken het nationale drankje van Ecuador, wat in de verste verte niet kan tippen aan onze Inka Cola, tot mijn gastzus plotseling een beetje paniek kreeg. Ik snapte niet goed wat er aan de hand was tot ik een aantal meter verder een groot bord zag hangen met daarop: Bienvenida en Peru. Oeepss, we hadden per ongeluk de grens overgestoken en nu zaten we dus op Ecudoriaans grondgebied, wat hier vooral voor buitenlanders voor problemen kan zorgen ivm de verblijfsvergunning. Nu was het dus de kunst Peru terug binnen te geraken zonder de migratiepolitie te passeren. En ik kan jullie verzekeren dat dit als blanke persoon met blauwe ogen hier niet de gemakkelijkste opdracht is. Jaja, ik had het wel even warm, maar gelukkig was het ons gelukt. S’avonds die dag had ik dan nog danslessen met AFS. Op 31 oktober wordt hier namelijk het feest van de Creoolse muziek gevierd. Overal is er muziek en er wordt veel gedanst. Wij met onze groep zullen een traditionele  dans van het Amazonewoud  en een modern dans op muziek van Gutavo Lima presenteren. Verder heb ik als maar minder tijd lijkt het- mijn agenda is de meeste dagen van de week uitgeboekt omdat ik me ondertussen al zelfstandiger kan bewegen in de stad. Oh, bovendien heb ik vorige week donderdag de eerste keer iets moeten voorlezen op de universiteit. De leerstof ging net over uitspraak en de leraar vond het gepast om de ultieme teste te doen. Peruaan tegen Belg- wie leest beter ? Jaa, ik moet toegeven- mijn klaskameraad was vast overtuigender, MAAR ik kreeg ook lof en dat doet altijd deugd! Na de tog wel zware schooldag (maar liefst 30 min les op donderdag) ben ik met andere AFS’ers op de Plaza Bolognesi gaan chillen met de lekkerste chocoladekoekjes del mundo: Tentacion doble chocolate- gewoon hemels! Overlaatst kon de vrouw die de was doet ook niet komen, zodus moest ik zelf mijn handen in de zeep steken. Het was echt superleuk, aangezien ik nog nooit voordien met de hand gewassen had. Volgens mij heb ik het wel goed gedaan, de kleren waren weer lekker fris en alles past NOG. Nog, want amai- ik denk dat wij als uitwisselingstudenten liever geen weegschaal tegen komen. Er wordt zoveel gegeten en het ergste is na het middagmaal heb ik nog steeds trek.Ik vond het echt superaar, maar ondertussen heb ik in mijn AFS gids gelezen dat dit een reactie kan zijn op de nieuwe eetgewoontes , die we aan het aannemen zijn. Hmm, raar maar het kan best want ik ben niet de enigste die heel de dag zou kunnen eten.

 

https://www.dropbox.com/sh/w0lxswn68jlhf1h/tKSqR4XCu0

Zondag heb ik voor het eerst ook een familieuitstap gehad naar het platte land (el campo). We zijn langs de vele bananeplantages gereden richting riviermonding, waar we in helder zaligwarm water gestapt zijn. Alhoewel ik veel armoede kon waarnemen langs de straten was ons middageten een deftige schotel met rijst, papas a la huancaina en eend. Het had gesmaakt, maar ik voelde mee wel een beetje slecht wanneer ik aan de mensen dacht die s’avonds misschien enkel een stuk brood op hun bord vinden! Thuis had de oma me ook nog uitgenodigd op een gezellige babble met een kopje thee en toastbroodjes. Het was een zeer fijne dag in vergelijking met de minder fijne nacht die volgde. Als de Peruanen iets kunnen dan is het feesten en dat voor eender welke rede,zoals  voor het x-jarige bestaan van een straat , Bijvoorbeeld de straat vlak achter ons huis, met luide muziek en geschreeuw van straathandelaars tot 5 uur snachts. Ja, slaapwel he… niet dus! Maandag was een rustige dag. Er was geen les omdat 8 oktober hier een feestdag is, waar men het einde van de oorlog met Chile herdenkt. Verder ben ik hier vrij aktiv he. Op een aantal namiddagen geef ik Engelse les aan mensen van mijn universiteit. Ik help mijn zusjes en nichtjes vaak bij het huiswerk, wat voor mezelf ook vaak heel leerzam kan zijn. Ook was ik nog in het stad met mijn nichtje Fernando, om een verjaardagscadeautje te zoeken voor mijn gastmama die op 15 oktober verjaart. Zo, bij deze ga ik mijn blogbericht ook afronden anders wordt het weer veel te lang. De komende week zal het stilletjes worden mijnerzijds omdat ik voor een week Piura ga verkennen.  Ik kijk er al superhard naar uit omdat er blijkbaar meer te doen is dan hier in mijn geliefd Tumbes EN omdat ik de gelegenheid heb om Belgen te ontmoeten van AFS, die er wonen.  Het is keilief van mijn familie dat ze me menemen om andere steden te kunnen ontdekken. Maar dat is niets he, zeggen ze- de busrit duurt MAAR 5 uur. Ahh, ik moet nog steeds lachen omdat de mensen hier een ander besef hebben van afstanden. Maar bon, als ik er maar geen reisziekte van krijg- of heb ik die al?

Dikke knuffel uit Tumbes,

Maru

Pasteleria -la segunda!

Na een zeer spontane sleepingover bij tante Chary in Puyango inclusief lekker eten van de Polleria (restaurant waar ze enkel kip aanbieden) ging ik richting universiteit. Ik had supergoed geslapen en was overgelukkig toen ik wakker werd met het liedje " Careless whisper", dat elke ochtend in de straten van Puyango weeklinkt. ( ik hou echt van die momenten, waarop je hier bekende liedjes hoort). Vandaag stonden limoencake en brownies op het lijstje. De recepten vinden jullie onderaan. Que te salgas bien, cuando intentas! 

Brownies

Ingrediënten: 
- 250 g noten (volgens goesting)
- 2 pakjes schokolade / 2 grote repen
- 250 g suiker
- 250 g bloem
- 6 eieren
- 200 ml melk 

Bereidingswijze:
1. de eieren klutsen en flink roeren
2. 250 g suiker toevoegen
3. de boteren en de chocolade laten smelten en mengen
4. de eiermassa bij de gesmolten chocolade geven 
5. bloem toevoegen en alles goed roeren
6. melk erbij gieten 
7. massa in een bakvorm gieten en met de gemalen notjes bedekken

Tip! Wie een hevigere chocoladensmaak prefereert, kan een beetje kakoa toevoegen aan de deeg. 

Queque de limón 

Ingrediënten: 
- 12 eieren
- sap van 12 limoenen
- 15 vanillekoekjes
- 400 g suiker
- 250 g boter
- 600 ml gecondenseerde melk 

Bereidingswijze:
1. de vanillekoekjes verpletten en tot een fijne structuur verwerken
2. eigeel en eiwit van elkaar splitsen
3. limoenen uitpersen
4. vanillekoekjes, boter en samen met een eigeel tot een massa kneden
5. Het geheel in een ingevette bakvorm duwen
6. limoensap, melk eigeel een beetje opkloppen en over de deeg gieten
7.eiwit stijf kloppen en suiker beetje bij beetje toevoegen
8. eiwitschuim eveneens over de deeg gieten
9. Het geheel voor ongeveer 20 min in de oven bij175 C

Getting used to it...

Hola mochachos y mochachas,

Wat is eigenlijk cultuur? Wel goede vraag- nog nooit bij stilgestaan. Tot misschien voor een maand toen andere denkwijzen, reacties en handelingen intrede deden in mijn vertrouwde leefwereld. De cultuurschock ging niet ongemerkt aan mij voorbij. Aan enkele gewoontes heb ik me al goed aangepast, terwijl andere gebruiken eerder minder gemakkelijk omzetbaar zijn. Onderaan alvast een lijstje met zogenaamde "red flags" ( andere Länder, andere Sitten). Wat van groot belang is bij sommige veranderingen , is vragen stellen. Want alleen als je weet waarom een bepaald gebruik gehanteert wordt, kan je het met respect en begrip toepassen.

* De Peruanen zijn erg extraverte mensen. Iedereen spreekt je zomaar aan is dat nu op straat, in de taxi's of op de universiteit. Ze behandelen meteen alsof je al jaren tot hun kennisen hoort en vragen je meteen na het eerste gesprek mee uit, wanneer ze ergens naartoe gaan.

* Op de universiteit wordt supervaak getrackteerd op een drankje of een dessertje. En dat is de cultuur, want in Peru is het de gang van zake mensen met wie je op stap bent op hun gemak te stellen, vooral de meisjes dan.

* Geloof wordt erg groot geschreven in het hele land. Zelfs het straatbeeld getuigt van deze godsovertuiging. Veel voertuigen dragen opschriften zoals "Dios es amor", " Jesus es vida". Bovendien maken vele Peruanen een kruisteken bij het passeren van een kerk. - Mijn familie is ook gelovig, maar het practiceren ervan houdt zich in grenzen. Tot nu toe woonde ik een keer ee mis bij op het colegio van mijn middeste zus en nam ik uit respect deel aan een bisritueel van mijn grootmoeder.

* Er leven ontelbaar veel zwerfhonden in Tumbes. Vooral in de armere wijken, tref je er veel aan. In de hoofdstad nam ik hetzelfde waar met het verschil dat de honden hier in Tumbes in levende vorm op straat leven. Door het drukke verkeer in Lima gebeurt het namelijk vaak dat de honden aangereden worden... wat niet echt voor schone beelden zorgt.

* De Peruanen houden van eten. Het is een echte dagactiviteit die met heel de familie gehouden wordt. Hoe meer, hoe beter. S'morgens wordt er een glas melk met 3 kg suiker gedronken. Af en toe is er kaas voor bij het brood, de andere dagen wordt er ei met natte hotdogworsten geserveerd. Het middageten is quasi altijd het zelfde. Rijst, rijst rijst en rijst. Jaja. de Peruanen eten rijst en kip every single day of their life! En verheug je vooral niet te vroeg als ze eens zeggen dat ze vandaag Spaghetti eten, want wat vindt je onder je noedels ? Tatataaa, witte korrels hmm? Ze combineren de hoofdschoten vaak met koude patatjes of noodels. Groenten worden enkel gebruik voor de smaak, maar belanden niet echt op het bord. Enkel witte bonen dan en heel af en toe een soort van graanpap. Het fruitsap wordt warm gedronken en is vaak van vruchten waarvan ik nog nooit in mijn leven gehoord heb. S'avonds wordt er meestal een eitje gegeten, met of zonder brood naargelang de voorraad strekt voor heel het gezin.

* Het verkeer is hier superlawaaierig. Het is onmogelijk langer dan 7 uur te slapen omdat het getuut elke muur doordringt. Iedereen rijdt een beetje volgens zijn eigen verkeersregels en tog blijkt er een soort van systeem te zijn. Het meest populaire vervoersmiddel is de mototaxi. Een soort van bromfiets met een wagentje achter, waar je als passagier inzit. Je zet je gewoon aan de straatrand en wacht tot iemand je oppikt ( na maximum 1 minuut is er altijd iemand). Voor 1 sol (30 cent) kom je dan na elke gewenste plaats in de stad. Dat is nu tog is iets goed, niet? Verder bestaan er nog collectivo's, taxi's zoals wij ze kennen. Ze zijn iets veiliger, wanneer je je met een tas of rugzak verplaats omdat ze gesloten zijn. De gordels zijn enkel decoratie en met het aantal plaatsen in de wagens nemen ze ook niet zo nauw. In een collectivo met 5 plaatsen kan je wel een met 9 man in ( of je dan vreemde mensen op je schoot hebt of niet he, who cares?)

* De Peruaanse mannen zijn echte macho's. Wanneer je als buitenlander door de straten loopt, krijg je massaal aandacht. Er wordt gefluit,geluchtkust en gestaard. Vele chauffeurs willen dat je met hun auto meerijdt, wat je dan dus zeker NIET moet doen. Verder spreken ze je ook rechtstreeks aan of roepen ze je achterna ( gringaa ( blanke), que bonitos ojos, guapaa). Deze opmerkingen negeer je best.

* Op de universiteit heerst 0.0 discipline. Alles kan en alles mag. Elke dag dezelfde vraag: Zou er les zijn of niet? Heeft de leraar zin of niet? Ga ik naar school of is het te warm en gaat er niet onderwezen worden? Dat wordt wel nog schrikken wanneer ik de eerste stappen zet in het hoger onderwijs in België!

* Het drinkwater heeft een rare algen/javelsmaak.

* Het watergebruik is hier gelimiteerd. Veel gezinnen hebben enkel 2 u s'ochtens, s'middags ens'avonds water. Ook ik moest mij de laatste weken met een emmer en ijskoud water wassen, aangezien er iets mis was met de waterleiding.

* Het WC- papier wordt hier wegens verstoppingsgevaar in de vuilbak gegooid, niet in het toilet zoals wij het kennen. Bovendien moet je altijd WC op zak hebben , omdat op school en op openbare toiletten( als je die vindt) geen papier voorzien is.

* Peruanen maken veel plannen en beloftes, die vaak niet waargemaakt worden. Dit kan soms zeer irritant zijn, maar het is onderdeel van de cultuur.

* Wanneer men verjaart wordt men met het hoofd in de taart geduwd en moet men er een stukje uitbijten als een soort van voorproefertje.

Voila, zover mijn eerste waarnemingen. Welke gebruiken zouden jullie overnemen? En aan wat zouden jullie nooit kunnen wennen ?

Hasta la proxima,
Maru