Amai, amai...

Elaba ,

gisteren had ik mijn eerste drukke dag hier in Peru. Graag zou ik mijn belevenissen daarom met jullie delen. Rond 7 uur s ochtens kwam mijn oudste zus mij voorzichtig wakker maken om te zeggen dat ik mijn kleine nichtjes en zusjes mee kon naar school brengen als ik zin heb. Uiteraard liet ik mij deze kans niet ontgaan en begeleidde ik hen mee naar Santa Maria de la Frontera met rarara een Mototaxi. Samen op de moootoo haha. Toen we aankwamen waren alle kinderen en vooral de soort van security al aan het staren. Misschien maakte ik een vreemde indruk op hem- het was ons dan ook niet toegestaan de school van binnen te bekijken ( uit veiligheidsredenen). Helaas, maar het was een poging waard. Ik keerde terug naar huis om een beetje te rusten en mijn dagboek bij te schrijven. Tegen 11 u kwam mijn tante en haar man Eduardo, die ik voor het eerst zag, naar boven om te zeggen dat ik naar buiten moest komen. Zogezegd hadden ze me nodig om ergens te helpen , gezien Chary de Engelse taal niet machtig is. Uiteindelijk moest ik echter helemaal geen handje bijsteken.. in tegendeel- het echtpaar nam me mee naar een echte Cevicheria. Ik was erg verrasst maar zeer dankbaar. Voor het eerst in mijn leven heb ik het echte nationale gerecht van Peru mogen proefen. Ze hadden een kleine gemengde schotel besteld, hierop lagen: gefrituurde bananen, gezouten gebakken mais, conchas negras ( zwarte oesters die er niet uitzagen), rauwe vis in limoensap en langostinos, een soort van scampis. Het was lekker, waarbij ik moet zeggen dat mama en ik in Belgie goed werk hadden geleverd. Onze ceviche was minsten even goed als deze Tumbesiaanse bereiding! *schouderklop*
Na het eten gingen we trug naarhuis want het middageten was klaar. Ja jullie lezen goed, het ETEN. Ik had net, voor mijn verhoudingen, een hele maaltijd gegeten maar nu gingen we dus opnieuw eten. Ik vroeg een kleine portie aangezien ik eigenlijk geen honger meer had, wat ik natuurlijk niet kan zeggen omdat het onbeleefd zou overkomen. Resultaat van die kleine portie was in ieder geval een bord voor minstens 2 personen in Belgie. Smakelijk!
Dinsdag in de namiddag hadden we ook voor het eerst een AFS reunie. Het dee echt deugd tussenal het Spaans hier nog eens Duits en Frans te kunnen praten met de andere deelnemers. Voor ik hierop verder ga moet ik jullie absoluut vertellen van het sleutelincident. Dus, de familie werkt hier steeds beneden in het internetcafe. Toen ik mijn spullen wilde halen kreeg ik van Rosa de sleutel om boven de deur naar de woning te openen ( iets wat hier niet vanzelfsprekend is, omdat het veel vertrouwen vergt - in Lima zeiden ze ook dat we dit moeten koesteren indien we de eer hebben). Ik had dus de sleutel en ging doodnormaal de woning binnen om me klaar te maken. De sleutel stak ik in mijn achterste broekzat zodat ik hem zeker niet kon laten liggen. In de tussentijd was mijn klein nichtje ook naar boven gekomen. Ze zat bij mij op het bed en we pratten over talen tot ze zei dat we terug naar beneden gaan. Ik zei dat het goed was maar dat we de sleutel terug moeten meenemen. Zo gezegd zo gedaan... we namen de sleutels mee en gingen terug naar het gelijkvloers. Lomp hoe ik ben ,verbazing verbazing, had ik natuurlijk iets vergeten. Ik ging terug naar boven met dezelfde sleutels maar kwam niet binnen... Wat was er gebeurd. Ik had niet in de gaten dat de sleutel die ik van Rosa kreeg drie elementen had, terwijl de sleutelbond die mijn nichtje mij gaf maar twee sleutels had. Omdat ik al vergeten was dat ik de goede sleutel in mijn zak gestoken had begonnen we dus ( de kleine Marie Eduarda en ik) op de deur te kloppen en te roepen Anna Anna, die lag te slapen in de hoop dat zij ons kon binnenlaten. Tevergeefs haha. Ik vertok zonder mijn spullen naar de AFS bijeenkomst welke heel gezellig was ( we zaten bijeen en gingen daarna na de winkelstraat) tot ik op een gegeven moment doorhad dat die huisdeursleutel in mijn broekzak stak. Damn! Ik haaste me naarhuis in de hoop dat mijn familie niet al te boos ging zijn. Toen ik aankwam stond mijn tante al te wachten. Ze was blij dat ik terug thuis was, net zoals de moeder die zich al zorgen had gemaakt. Ik vertelde van mijn ongeluk en verontschuldigde mij. Hierop pakte mijn gastmama me stevig vast en zei dat ze blij is dat ik terug ben en dat ik nu chocoladecake moest eten haha - met mijn lompheid moesten ze wel erg lachen. No te preocupes, no es un problema! Oeff, chanske zeg ik dan. Dat was wel een lesje voor mezelf, dat ik niet meer zo snel zal vergeten.
In de avond was heel de familie nog aan de TV gekluisterd wegens een belangrijke match : Peru- Argentinie. Voor iedereen die zich aan een kleine uitdaging waagt, de uitslag wordt vermeld in het krantenartikel onderaan.

http://www.andina.com.pe/Espanol/noticia-seleccion-peruana-futbol-empato-11-argentina-427979.aspx

We lezen elkaar ,
Maru X