Alloah,
Nu heb ik even de gelegenheid jullie mijn nieuwe familie voor te stellen. Ik ben hier dus terecht gekomen in een gek vrouwengezin bestaande uit mama Rosa en haar 3 kinderen Valeria (21), Ana (11) en Mercedes (9) , haar zus en kinderen. Ik was overblij toen ik te horen kreeg dat zij me in huis zouden nemen omdat ik al maanden op voorhand contact had met Valeria zonder te weten dat zij mijn gastzus ging worden (wat ik heel stiekem hoopte). De ontvangst was dan ook overhartelijk. Mijn zusjes en nichtjes hadden een grote poster gemaakt om me te verwelkomen "Bienvenida Maroussia". Zoo schattig! Meteen werd ik omarmd en van links en rechts gekust, wat hier volgens mij een ziekte is die blijft duren. Vooral de kleine meisjes zijn zeer aanhankelijk, ze komen naast me zitten , knuffelen non stop en strelen voortdurend door mijn haar. "Eres rubia", zeggen ze dan heel de tijd wat zoveel betekent als " je haar is blond/ros". Best wel grappig en begrijplijk want hier hebben ze allemaal vandat pekzwart dik haar wat ik persoonlijk veel interessanter vind maar bon. En wisten jullie dat Marlon vaak bij mij op bezoek is - mijn neefje , de enigste jongen hier naast de grootvader, draagt dezelfde naam. Wat een toeval he!
Mijn naam daarentegen zorgt, ookal dacht ik het niet , voor problemen. Daar mijn naam hier een vleesgerecht was verheugde ik me al op een jaar zonder complicaties haha maar helaas- ze laten zich misleiden door de spelling en noemen me MarOUssIA. Telkens als ik de kans heb me ergens voor te stellen leg ik de nadruk op de juiste uitspraak in de hoop dat ze merken dat het wel degelijk phonetisch Maruscha is, zoals het gerecht. Eigenlijk wel grappig die momenten. Komt tijd komt raad zeg ik dan.
Wat ik nog altijd niet goed begrepen heb hier is de regeling van het eten. Als ik het goed begrepen heb ( en ik ben vrij zeker want het feit dat we de eerste dag meteen CHIFA zijn gaan eten duidt er ook op) kook de vrouw des huizes hier niet vaak. Er is wel een keuken met kookplaten en een oven, maar een ijskast kon ik nog niet opsporen alhoewel er dan tog voedingswaren zijn voor het ontbijt. Echt raar, maar ik kom er nog achter! Misschien zijn het de grootouders die deze taak voor hun rekening nemen gezien de rest van de familie bezig in het internetcafe.
Gisteren hebben ze me meteen al een stadrondleiding gegeven en me getoond in welke straten ik beter niet kom wanneer het donker wordt (dat is hier rond 5 6 uur). Tegen 8 u ben ik met Vale ook ng eens naar de Plaza de Armas geweest, dat was supergezellig. Op zondag komen er vele gezinnen naartoe om te socializen, wat over de markt te slenteren en naar de muziek te luisteren.
Het huisje is gezellig. Onderaan bevindt zich het internetcafe dat de familie uitbaat en op het eerste verdiep zijn er twee bureaus die ze verhuren. Volgens mij wordt er momenteel eentje gebruikt door een zelfvertrouwengroep of hoe ik het moet noemen. Alle mensen staan er in een cirkel , iemand roept iets wat echt niet te verstaan is en de rest herhaalt het al schreeuwend. Jaja, en stel u dan is geen vragen e. In elk geval leven wij dus boven in de hoogste verdieping. Ik heb een klein maar fijn kamertje met links een venstertje naar de kamer van Mechita en rechts een deur na de slaapkamer van mijn oudste zus en de mama. Achter het huis is er een kleine patio met een hollywoodschommel en wat plantjes. Ook wonen de grootouders hiernog achter de tuin in een eigen gezellige soort van koterij. Alles mooi op zich. Over de cadeautjes waren ze ook allemaal heel blij , vooral de calender met foto's vonden ze erg creatief. Nu snapten ze ook waarvan die blauwe ogen komen... Verder heb ik mn zusjes gisteren nog wat Duitse basiswoorden geleerd, dit vonden ze echt supertof (en ik ook). Zoals jullie zien, leven ze hier ook zo hun leventje he. En gelukkig kan ik zeggen dat ik goed ben terecht gekomen in een even gestoord en warm gezin zoals thuis in Belgie!
Hasta la prox,
Maroussia Holzer
Arenas-Bacas
Geen opmerkingen:
Een reactie posten